ազատեց։ Վաղուց էինք սրբություն առել ու մեր սև օրին՝ աչքներս կթել» (Վ<երք> Հ<այաստանի>, 191 )։
«26-го (июля) …полк<овник> кн<язь> Севар-самкдзе увидел рой персидской конницы, которая подвезла с собою и сарбазов: все они спустились с горы от селения Дарбаза к Кишляку: князь начал ретироваться: персидская конница старалась окружить его и отрезать от Караклиса, но пе успела, ,п князь с несколькими пушечными и ружейпыми выстрелами дошел до Караклиса: персияне зажгли несколько копен хлеба и хутор в одной версте от Караклиса. потом возвратились к Кишляку, который также сожгли75 …князь76 Севарсамидзе отошел в Караклис, который начали приводить в оборонительное состояние»77.
(Кавказский сборник, XXIV, Мат<ериалы> к <истории> Персидск<ой> в<ойны>, 1826—1828 гг., стр.4).
Աղասին Տաճկաստանի հայերին (որ քրդերը գերել են) խնդրում , համոզում է, որ մնան Անի, շենացնեն։
«Բայց ինչքան Աղասին խրատեց, ասեց, խնդրեց, չելավ, չելավ, Հայքը ետ չի՛ դարձան, անիծած տեղը չուզեցան մտնիլ. ու շատը երեսները է՛լ ետ դեպի Ղարս շուռ տվին։Աղասին շատ ուզեց, որ ռսի հողն էլա գնան, չեղավ. որը կամենում էր, որը՝ չէ։ Ընչանք էսպես կըղռվռային, Ղարսա փաշեն ղոնշուն հավաքած գալիս էր, որ իր ռահաթր ետ դարձնի։ Պետք Է ասած՝ որ թե Ղարսա, թե Բայազդու փաչեն հայերուն իրանց որդու պես էին սիրում («Վերք Հայաստանի», 261)։
Եվ ետ են գառնում իրենց բնակավայրը։
Այս մասին գեներալ Կրասովսկին հաղորդագրում է գեներալ Պասկևիչին 1827 թ. հոկտեմբերի 16։
«…Жители возвращаются на прежние жилища как и Аракса, так и из владений турецких, в чем после
