Բանաստեղծությունը կյանքի արտահայտությունն է կամ ավելի լավ է ասել, ինքը կյանքն է։ Այդ դեռ քիչ է. բանաստեղծության մեջ կյանքն ավելի կյանք է, քան թե իրականության մեջ։ Այստեղիս ծագում է, առաջ է գալիս նոր խնդիր, որի լուծումը կլինի և բանաստեղծության մասին եղած խնդրի լուծումը — խնդիր, եթե կյանքն յուր մեջ պարունակում է այնքան բանաստեղծություն, որ կյանքն յուր էությամբ և բանասսեղծությունը համանիշ են, — էլ ինչո՞ւ համար մի այ՛լ բանաստեղծություն, և ի՞նչ անհրաժեշտություն կարող է ունենալ, կրել յուր մեջ գեղարվեստը կամ ի՞նչ ինքնուրույն նշանակություն։
II
ՌՈԻՍ ԳՐԱԿԱՆՈՒԹՅՈՒՆԸ 1841 ԹՎԱԿԱՆԻՆՑ
Բանաստեղծության մեջ բովանդակությունն պոետի աշխարհայեցողությունը․ուրիշ կողմից II երես
(Добролюбов)
Белинский
Բանաստեղծինը միայն ձևն է4, թե նա ինչպես է արտահայտել— իսկ բովանդակությունը՝ նրա ժողովրդի կյանքը և պատմությունն է։
Բանաստեղծությունը, լի բովանդակությամբ, միշտ արծարծվում է, առաջ է գնում, իսկ անբովանդակ բանաստեղծությունը միշտ կան գնած է միևնույն տեղը, երգում է միևնույն բանը, միևնույն ձայնով, սկզբից գուցե աղմուկ հանի, բայց երբ նրան կրնտելանան, էլ չեն կարդա, այլ միայն կգովեն՝ անպայման առանց հիմքի։
Ոչ թե ցնորական-գաղափարական, այլ իրական-գաղափարական ուղղություն։
518