|
|
Ինչպես հոդվածի առաջին գլխում տեսանք, այն ժամանակ դեռ նոր էր պիտառական աշխարհիկ լեզուն գրականության մեջ, և նույնիսկ այսօր էլ հին չէ — դեռ ապրում և դրում է այն բանաստեղծը, որ ասաց.
|
Այս մեծ հանգամանք է գրողի և գրականության համար, որ լեզվով, բառերով պետք է արտահայտվի, մանավանդ բանաստեղծության ճոխ ձայների ու գույների համար: Այս շատ վատ հանգամանք էր. բայց վատթարագույնն այն էր, որ նոր լեզվի դայակները նրան ծնունդ էին տալիս օտար երկրում, լեզվի արգանդից՝ ժողովրդից հեռու և փաթաթեցին օտար ու խորթ խանձարուրի մեջ: Եվ դուրս եկավ, որ ձայնը Հակովբինն է, մորթին՝ Եսավինը51. բառերը հայերեն են, ձևն Ու ոճը՝ օտար:
Այսպես էլ պետք է լիներ։ Գրեթե հայոց բոլոր բանաստեղծները պանդուխտ են եղել իրանց բուն հայրենիրից, Հայաստանից հեռու են ապրել ու երգել, հայ ժողովրրդին անծանոթ, խորթ ու կարոտ են մնացել:
Օրինակի համար, ահա նրանցից մի քանիսի կարճ կենսագրությունները։
73
