Էջ:Թումանյանի ԵԼԺ հ8.djvu/92

Եվ ահա գալիս են նրա գրողները՝ նրա բանաստեղծները և վիպասանները։

Ինչո՞վ են գալիս։

Պանդխտության [երգերով] գանգատներով ու բնիկ երկրի կարոտով. խաղաղ կյանքի, հանգստի, աշխատանքի տենչերով։

Պանգուխտ գրողներ
(և բնաշխարհիկ )

եվ իրենք՝ գրողներն էլ պանդուխտ են իրենց ժողովրդի մի մասի նման։ Ահա Գամառ-Քաթիպան հյուսիսից [երgում է] գանգատվում է.

Հեռացել եմ իմ մայրենի աշխարհից,
Սերտ բարեկամք անջատած են ինձանից,
Թառամում եմ այս օտար երկրումը,
Մենակ բսած ծաղկի նման դաշտումը։⁴


Ալիշանը Վենետիկից մրմնջում է.

Ո՛հ, լերունք ծաղկած, ո՜հ, ջուրք ծիծաղկոտ,
Զանուշիկ հովերդի հիս ածեք մոտ.
Հողմունք անուշիկք եկեք մոտի հիս,
Շունչ ու երգս առեք, տարեքի Մասիս։⁵

Ահա Շահազիզը թափառում է հյուսիսի բերյոզաների տակ ու թախանձում,

․․․Ով կանաչ թփեր,
Ստվեր տվեցեք մի օտար հայի,
Որ այց է գալի ձեզ օր ու գիշեր։
Որ այց ո՜չ, չեմ տեսնում ես ուրախություն,
Ժամ մի չըզգացի նորա արձագանք,
ճեմում եմ ձեր տակ, բայց ոչ հաճություն
Գգվում է կուրծքս, ո՜չ, սև օձ, կապանք։

88