ղրզռեց—բորբոքեց Բաղդադի պարսիկ դաղթականութեան և Հիւսէյն-Ալի սկսեց աւելի համարձակ քարոզել նորաղանդի վմւրղապետութիւնը։ Պարսիկ կղեբբ շարունակ նրան այցե չում էին և անդադար վիճում։ Մի օր եջբ նրանից նշան պա-հանվեցին, նա ասաց—հրաշքը այն ոբբազան դրութիւննեբն էէ որոնք թողել է մեր կբօնի հիմնադիրը։ Մթթէ իսլամի վարդապետութեան ամենամեծ և միակ հրաշքը %ուրանը չէր, որին հաւատացին ու դտւանեցին միլիոնաւոր ժողովուրդ»: Երբ առաբկեցին, թէ անդրադէտ Մ տեմէղը Աստւածային ներշնչումով դրեց և յանձնեց հուրանը, իսկ բարը իրանից է ղրել, ՀիւսէյնԱլին բսրբոքուած ասաց,—<ւԳնացէք կանչևցէք բազարից որև է Բէղւին (արաբ՝)»։ Եբբ Բէղւինը ներկայացաւ ժողովականներին, Հիւսէյն-ելին հրամայեց մի խօսհով— հ%ւոլ, կարդա»։ բէդւինը ամբողջ կէս ժամ անդադար եբեք չորս հարիւր «Այաթ» կարդաց ընտիր արաբական դրական ոճով և ապշեցրեց հանդիսականներին։ Հիւսէյն֊^լին բէղւի նին դադարեցրեց, եբբ բոլորը հեաաքրքրուեցան և համոզ-ւեցան, որ նա անդրադէտ և տդէտ մարդ է, խոսում է ա բարական ադաւաղւած բարբառով, մնացին շւարածտարակուսած և շատերը հակւեցան բաբիների կողմը։ Եբբ մի ուրիշ ժողովում ամէն կողմից հարցախեղդ արին և Հիւսէյն-Ա քիից նշան էին պահանեում, նա կանդնեց և ասաց, թէ— «Բոլորդ յանդեցէք մի որոշման, պահանֆեցէք մի բան, մինչև անդամ եթէ կամենում էք այս <*աթ դետին ԼՏիղրիս) հրամայեմ, ոթ ետ դառնա»—բոլորովին բորբսքւե^ան և ամէն միջոցի դիմեցին, մինչև որ համոզեցին խալիֆին և յատուկ հրովարտակ, պաշտօնականներ ղրկել սալին Բտղդադ, որոնք նորաղանդներիս իրե\ց աո ափնորդի հիւոէյն-է\լիի հետ ս1ա
