Էջ:Իմ խնամատարը.djvu/8

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը սրբագրված է

110

ԺՈՂՈՎԱԾՈՒ

նում էր գլխի թոյլ շարժումով։ Այդ պահերին, հարկաւ, ես չէի համարձակվում նրան մօտենալ։

Մի օր յանկարծ Կարկուտ Գասպարը չքացաւ եւ չերեւաց ամբողջ երեք օր։ Ես սկսեցի անհանգստանալ։ Վերջին անգամ նա ինձ լիովին ապահովել էր, ասելով․

— Տեղդ «Ցեսարեւիչի» վրայ պատրաստ է հաա՜, դու էլ պատրաստ կաց։

Հարցրի մօրեղբորս, ասաց՝ թէ Գասպարը հիուանդ պառկած է տանը։

— Ես կը գնամ նրան տեսնելու,— ասացի ես։

— Լաւ էլ կ՚անես, — համաձայնուեց քեռիս,— բարեկամը բարեկամին ձախորդ օրերին է հարկաւոր։ Գասպարը մի քիչ քամի փչող է, բայց իմ կողմից բարեւիր նրան։ Ասա՛, թող շուտ առողջանայ, Բարեկենդանը մօտենում է, չոլախ Բախիշը Սաղեանի լաւ գինի է ստացել։

Ես վազեցի խնամատարիս տունը։ Ա՜հ, երանի թէ չգնայի։

Նա ապրում էր քաղաքի Բերդ կոչուած արուարձանում, մի շատ նեղ փողոցում, սեփական տանը։

Ես մտայ մի փոքրիկ, կեղտոտ եւ խոնաւ բակ։ Մի մեծ սագ, ինձ տեսնելով, անմիջապէս թեւերը բարձրացրեց եւ ճչալով վազեց դէպի ինձ, կարծես, անցագիր էր պահանջում։ Երկու բադ մի անկիւնում ծանրաբարոյ աջ ու ձախ անցուդարձ էին անում, իրանց երկճիւղանի ոտներով ցեխոտ գետնի վրայ նախշեր դնելով։

Ես անցայ աստղաձեւ կապած պարանների վրայ փռած լուացքի տակով, փափաղս պահելով, որ չընկնի։ Մտայ գետնին հաւասար մի պատշգամբ։ Այստեղ երկու գրեթէ հասակակից մանուկներ, կեղտոտ ինչպէս թափառաշրջիկ գնչուներ, խաղում էին խոնաւ յատակի վրայ։

Ինձ դիմաւորեց շալը ուսէրին գցած մի կին, տգեղ ու քացախած դէմքով, եւ հարցրեց՝ ում եմ կամենում։

— Կարելի՞ է պարոն Գասպարին տեսնել։

Կինը նայեց ինձ ոտքից մինչեւ գլուխ, առանց մի խօսք ասելու բաց արաւ դէպի պատշգամբ նայող դռներից մէկը եւ ձեռքով նշան արաւ, որ ներս մտնեմ։ Ես մտայ․ ինքն էլ հետեւեց ինձ։

Առաջին րոպէ ոչինչ չկարողացա նշմարել — սենեակը