Հոգւոյս հրեշտակ քա՛ղցր իմ էմմայ
Տեսի՞ց զքեզ այլևս յոյս կայ։
Թի մտից ի հող կարօտ քո տեսլեան։
Զիա՞րդ քնքշալից համբոյր և գրկումն,
Զորս յաւուրս գարնան սիրով կաթոգին 10
Երկինք լանճակից ընդ երկը ի մերում
Հանուրց էակաց տայ փոփոխագին։
Այ ուր հոգիք սիրաշաղկապ
Ի բաժանման դեռ ևս անքակ
Մաշին, զի՞նչ այլ ևս նոցա խնդագին։
Գայ տիւ, նորոգին տարերք արարածք,
Նոքա խնդան ի տես չքնաղ արևոյն
Ջերմիկ նորա լայս կաթեալ ի բարձանց
Նորոգ ստեղծանէ զհամայն բնութիւն։
Այլ ինձ գիշեր է և խաւար 20
Համայն կենցաղ մութ դառնավայր,
Եւ բարձեալ յինէն հանգիստ, խնդութիւն։
Զուարթամիտ արտուտն ճախրէ խայտալով
Ել ծիծեռն անմեղ շրջի աւետօք
Սիրավառ սոխակն սխրալի[1] երգով
Զիւր վարդն ներբողէ եռանդնաբորբոք.
Ոհ իմ միայն փակի բերան
Ո՛չ գայ ի միտս խոսք ինչ կամ բան.
Այլ զգացութիւնք նուաղին ցաւովք.
Մոռացայ զերկիր, այն ինչ սիգա՛ճեմ 30
Ի թևս նուագի դամբարձեալ ի վեր
Երկինս բացեալ առ մեզ քաղցրադիմ
Միանձն, միաշունչ, մտօք անվեհեր
