Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
1
Շնորհաւոր՝ մուտք քոյ առ իս՝ քաղցրիկ գարուն կենդանաբեր,
Ի փոփոխել՝ քոյ զքայլափոխս յաոնուն մեռեալ դաշտք և հողեր,
Դու զդիազարդ՝ ժանտ ձմերան՝ ծուկնածուկնս պատառոտեալ,
Ածես հոգի նորաստեղծեալ՝ զպաղուցեալ բնութեամբ մեր։
Ծիծաղ ժպիտ ամկնուրեք ընդ քոյ տեսիլ՝ զգեղ առեալ,
Ձորք անապատք՝ քոյ ընդ առաջ դալարամած շրջանակեալ.
Խնդայ խայտայ՝ ճաղատ կաղնին բիրկն և սօսին որք կորաթիկն,
Անյագ յուսով՝ սպասէին այցելութեան քոյ այս օրհնեալ։
Յանմխիթար՝ տարակուսի՝ անյոյս ի նիրհ մահու մտեալ,
10
Արի մրջիւնն՝ թիթեռն անզօր՝ ի դարանի իւր յամառեալ.
Ի լռին անկեան՝ որմոց և տանց՝ սարդիոստայն՝ աչօք անթարթ,
Կիսակենդան քեզ սպասէին տարւոյ դշխոյ՝ օրհնեալ եկեալ.
Տարաշխարհիկ մեկնեալ ծիծեռն՝ վտարանդի անհայրենի,
Տկար թևօք յածեալ զլերամբք՝ խնդրէր իւր յարկ ապաստանի.
Իսկ թէ սոխակն որ քունջ փշոց՝ դողդողալով՝ կայր ի բունի.
Սիրտ իմ ծփի՝ լալիս լալեաց՝ զայս ազգ կենաց՝ յածել յռւշի։
Կարկաչահոս խուղք աղբերաց՝ յանձուկս ձորոց՝ ձայնահատեալ,
Ի տապանի սառցադիզոյն դալուկ դիմօք դիմայառնեալ,
Քոյ սխրալի գահ զուարճալեաց՝ մայրին թաւոտ մտեալ յալիս,
20
Խոժոռ այտուց յօնքս վայրաձիգ՝ յայս տեսարան ի գուճս անկեալ։
Վաստակասէր քաջ երկրագործն՝ յագարակէ իւր անկենդան,
Խաչեալ զձեռս երթայր ի խուղս յիւր մենարան լալական,
Մերթ ի տանէ, մերթ ի դրանէ՝ հայէր տխուր՝ յարտ իւր սերմանեալ.
Ե՞րբ եկեսցես անոյշ՝ մայիս կրկնէր թախծմամբ վարանաձայն
Ճայթեն[1] բեկորք սառցաշեղջին։ Զի՞նչ այս որոտ՝ ցնդէ խղճուկն,
Զի՞նչ սպառնալիքս նա յիւրսն գոչէ՝ սասանահար իբրև զմանուկ։
Գարունն է այս՝ դիմէ յարօտ իւրոցն տուեալ ձայն աւետեաց
Վազէ, խաղայ ծիծաղելով՝ յիւր դաշտ քաղցրիկ խնդրել զսերմուկն։
Թիթեռն՝ եկեալ ի յուշ հդօր՝ վազս լայնաձիգս վստահաբար.
30
Զբոլոր ծաղկամբք՝ կարճիկ թևօքն՝ փայփայելով առնու դադար.
Արտուտն երդկ՝ գոհաբերան զայս երախտիս քոյ անպայման
Մերթ ճախրաթռիչ մերթ սաւառնեալ անկեալ ի ծոց քոյ ուրախարար,
Անհարկ երթայ երկայն ուղին զիւրն ժողովել պաշար կենաց.
Մրջիւնն անքուն՝ որ դասադաս կրէ զբարիս՝ առատ դաշտաց.
Մեղուն զգօն ակումբ առեալ սերտ ընկերօք երամովին,
|
|
- ↑ բնագրում ճայճեն
