Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Խլէ նա զձեռս մերձակայ ազգաց մերձ՝ բարեկամաց
Խլէ զգութ և սէր՝ ընտանեաց, եղբարց, քոյոց սիրելեաց։
Դժոխք են նորա ապարանք և շէնք կազմեալ յամայիս,
Ուր չի՛ք տեսանել զոք քեզ ակնածու ուղղիչ առերես։
Բնութիւնք համայն յանշուք պատառուածս՝ ցնցոտի քրձաց,
Պատկերակերպին՝ անդ քեզ յանդիման տեսիլ սգազգած
Անզերծ հեծութիւն զառամեալ մաշուն՝ նման պառաւանց
40
Սարսափ տարածէ զբոլոր երակամբքդ՝ անանց անմոռաց։
Կրկնեն քեզ Հաղբատ՝ Սան ահին, Օձուն՝ իմ պանդխտավայրք,
Ուր մամռեալ թախծին՝ իմ արտասուաբանք՝ քարայրք առապարք,
Անդ գրին ի ծոցս՝ ձորոց և լերանց՝ իմ լալիք անդարձք,
Անդ քնէ աշխոյժ, առոյգ մանկոլթիւնս ընդ ծածկովք անյարկ:
Բազմիցս աստ հիւծեալ[1] խնդրկի զտուն՝ զհարկ, զտեղի,
Թափառեալ[2] ի դրունս անգութ շինացւոց՝ ձեռն ի ծնոտի
Բազմիցս կարօտ մաշկի ի քաղցս կենսաբոյծ հացի։
Զոր ինձ խնայէին անգութ[3] խաժամուժն՝ այն գաւառի
Խռնեցէ՛ք բարձունք՝ բազմիցս մաղթէի՝ առ իս ի վերուստ
50
Խռնեցէք ուժգին յորբացեալ թշուառ՝ յիս ողորմ պանդուխտս,
Որ արհամարհէ զառատ բնութիւն, զխրատ և զուխտ
Այսպկս վիճակի՝ այսպէս թափառի՝ յայս ձոր խորամուտ։
Ո՛ւր իմ ազզականք՝ մայր, եղբայր, ծնօղ՝ երամք սիրելեաց,
Ուր փափուկ սենեակք՝ քնքուշ անկողինք՝ դահլիճք ճեմելեաց,
Զիա՛րդ խորդադէմ՝ զիարդ սառնադէմ բերին յայս դիպուած
Չյիշեն զյիշատակ՝ զհամ, զմեռելութիւն իւրեանց մերձակցացն
Հա՛տ զթել աւուրցս՝ հա՛տ կտրեա՛ ի բաց բազմիցս մաղթէի,
Առ անհպելի՝ ատեան երկնամբարձ Հօրն ահաւորի.
Այլ զի՞նչ։ Այս դատմունք է վտարանդեալ ցնորք անմտին,
Որ անյոյս հայի՝ յիւր ներկայ վիճակ՝ անկայուն բախտին,
Ոհ՝ անսիրտ օրհաս՝ խամրեալ ընդ յարկաւ դառն պանդխտութեանց,
Ո՜հ, որոց դիպի՝ անդէն հատանէ՝ զթելս կենաց,
Ի նա հայեցեալ գթոտ արեգակն՝ խեթիլ ի բարձանց
Սրահետ վարէր՝ ծածկեալ ընդ դոգովք մռայլապատ լերանց
60
Պտուղ այս իմոց՝ չարակիր վշտաց՝ դառն օտարութեանց
Խրատ եղիցի՛ քեզ առ ապագայն, մանուկ նորակայծ,
Մի՛ խարդաւանել՝ յայս սնգապարոյր պատիր հեշտութեանց,
Մի՛ տալ կորստեան զանոյշ զվիճակ՝ ծաղկեալ քոց ամաց։
|
|
- ↑ տաժանօք
- ↑ բազմիցս թափառեալ
- ↑ ազգք
