Վայելեա՛ց զկեանս, լե՛ր զուարթամիտ
Մատաղ պատանի դու իր գարնան հասակիդ,
Ամուր կալ զպատկերս երազոյ մտաց,
Նոքա միայն են քաղցր յաւուրս ապառնի
Մինչ քնքուշ ձեռօք դեռ անմեղութիւն
Քակէ զերջանիկ դրախտ քո երկնանման
Սէր, բարեկամութիւն և առաքինութիւն. 20
Ջանա՛ անդ սնուցանել առայժմ և յապայն։
Այլ քեզ, մուզայ սուրբ, միայն ես յանձնեմ
Զաղերս իմ սրտի բիւր ցաւոց կցորդ
Հա՛ն զնա ի վեր յայն վայր սխրալի
Ուր ի թևս թեթևս ընդ քեզ վերանան