Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Անողորմ աշխարհ ո՛չ կարաց զքո
Հանել ի կատար, իղձ, կենար շրջան.
30
Այլ ցաւե՞ս առ այս, թողուլ զտունն սգոյ,
Որ չումէք գթայ տալ գայս վէր անբուժան։
Ի խաղա ղութիւն ե՛րթ ամուր յուսով,
Ո՛չ այս բուռն հողոյ է բաժին մարդկան,
Որ զիւր նմանատիպ ղարդարեաց հոգւով,
Տանի զքեզ առնել մասնակից ինքեան։
Երազք քո անցին, ուր երևակայն
Փաղաքշէր զքեզ բիւրս-կերպ հրաշիւք,
Այժմ բացցի քեզ այլ չքնաղ տեսարան
Լի սքանչելեօք այլ՝ մեղ գաղտնածածուկ։
40
Կրկին տեսութիւն յայն խումբ անճառից,
Կրկին կապեսցէ զմեզ անդ անբաժան
Յայնկոյս աստեղաց ձեռն և լանջակից
Խրախասցուք երբեմն ընդ քեզ յաւիտեան։
Սոսկալի նոցա միայն է տապան,
Որք դեռ կենդանի են տիպ մեռելոց
Այլ առաքինեաց նա հիշատակ արձան
Պաշտպան նշխարաց ի մայրենի ծոցն։
Ե՞րբ այն արշալոյս բացցի ի բարձանց,
Ուր սիրակարոտ քո սերտ բարեկամ
50
Խնդացեալ ի դէմս քո քաղցր ահայեաց
Փարեսցի զբև ջերմին միւս անգամ։
|
|
