Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Երկիր այս ապախտ ո՛չ կարաց զնոցա,
Արդիւնս շնորհաբեր, զեռանդն նախանձ
Պահեք աշխարհի ի ցոյց յարամնայ,
Ի շուք, ի պարծանս ազգի, Հայրենեաց:
Ի փշուր խշուր գնին մամռապատ՝
70
Երկրասաստ բազկաց տաճարք և քաղաք,
Դու աւերակի, տխուր անապատ
Միայն հեռանշմար գան ի մեր աղաք։
Հեղեղ երկնածուփ՝ ոհ անդնդասոյզ
Լափեալ զամենայն ալեօք կատաղի
Ետ վարիլ ի սուր, ի հուր, ի կորոյս
Զորդիս Արամեան յնրկրի երերի։
Նա տխուր ի հեռուստ ողբայ զհայրենիս.
Նա աստ ի մօտոյ յառեալ տարակոյս՝
Ձեռն ի ծնօտի նստեալ լալեաց յաղիս
80
Կոծէ, հառաչէ: «Աւա՜ղ աչաց լռյս՝
«Հի՜մ ոչ խաւարիր, զմէ տեսանէք
ԶՀայրենեաց աշխարհ, զնախնեաց սուրբ կայան,
Պանծալի երբեմն, վսեմ, պերճասէդ,
Թաղեալ ի փոշի զարդիս յաւիտեանտ»
Նա յիւր սուրբ Մասիս յապշեալ կաթոգին.
Նա յիւր հին Երասխ հայեցեալ ցաւօք,
ճոճէ զգլուխն շուար հառաչեալ խորին:
«Աստ հանդեալ տապանն, աստ էր դրախտն ամոք»
Կանգնիր, հրոսայ յերկինս՝ ամպազգեստ
90
Աղու ծերունին յալիս ձիւնափայլ։
Երթայ, անցանէ սուրբ գետն այն համեստ՝
Տխուր, անմռունչ՝ զիւր նուազ շունչ հատեալ:
Աստէն գերեցան ընտիր մեր ազգաց
Սերունդը դիւցազունք, զաւակք քաջայաղթք:
Աստէն ի յոլորտս, ի սպաս օտարաց
Ցիր և ցան բարձան, յանուրս կաշկանդեալք։
Վատնեալ վերջին զճիգն՝ անզօր, թոյլ բազկին,
Հեզեալ զսուրբ արիւնն յանոյջ պատարագ
Վերնոյն։ Փակեալ զաչս՝ թողին ցաւագին
100
Զիւրեանց սուրբ աշխարհ, թշնամւոյն ճարագ:
Ի ծով, ի հորձանս մատնեալ գանձն՝ ւ ի մահ,
Ի դաշտս, անապատս դիմեալ ողբալով՝
Ի հիւսիս, հարաւ, յելս՝ւ ի մուտս ի ռահ
Ականն արևու՝ զհանդիստ խնդրելով։
|
|
