Էջ:Խաչատուր Աբովյան, Երկերի լիակատար ժողովածու, հատոր 1 (Khachatur Abovyan, Collective works, volume 1).djvu/216

Առին զվերջինն միայն ի պաշար ինքեանց՝
Յուղիս տարաձիգս, յաշխարհս դեռ անկոխս՝
Իբր կապ սիրոյ սրտից հեռակաց՝
Զիւրեանց սուրբ հաւատ, լեզու փարթամ, ճոխ։

Գարուց անդ ի դարս միշտ կարոտամաշ
110 Դիմեն այժմ ի ծոց չքնաղն Հայրենեաց՝
Բայց խորդ, օտար ծնողն, խորդ և որդիք այս,
Ձայն տարահնչիւն, բարբառ խառնիմաց։

Ո՛չ ծնողն զիւր որդիս, ո՛չ որդիք զծնող,
Ճանպշեն զմիմեանս յայս նորեկ ժողով.
Սիրտք նոցա խնդրեն փաթիլ ողջախոհ,
Այլ դէմք, լեզու նոր՝ խրտնին խուսելով։

Քեզ է միայն հնար սիրով կրկնարծարծ՝
Անդրէն ի մի սիրտս, ի մի միտս, մի ձայն՝
Ամոք ողոքմամբ, քնքուշ խնամով
120 Զօդել զեոսա պինդ՝ Մուսայդ գողտրական։

Զի՞նչ մաքուր, ամբիծ, կամ զինչ բարձրագահ.
Աստ, թէ անդ յաշխարհն բացակայ անյայտ,
Քան հող Հայրենեաց, քան մեղմ, հանդարտ մահ,
Որ զոսկր ընդ ոսկերս ազգին կապէ աստ։

Այս բազուկ հզօր՝ որ զմեզ տածէ,
Այս հողմ զուարթարար ի հիւսսեան ծոցոյ,
Փրկեսցէ՝ ամուր, հարցէ, մեղմեսցէ
Զայն ջերմ հրաբորբոք խորշակ հարաւոյ։

Սրբոյն Ռուսիոյ զաւակք քաջ աշան
130 Կրկին կան գնեսցեն գժեր քակ աւերակ։
Արծուոյն հիւսիսոյ ընդ թևօք տիրական
Կրկին զօրասցաք որդիքս հարազատք։

Հա՛ն զմեր ջերմին ի սրտի խորոց՝
Հա՛ն զազերս մաքուր՝ գոհութիւն արդար
Յերկինս առ նախնիս, ի խումբս սրբոց,
Յերկրի առ մեր Հայր՝ Մուսա՛յդ սիրահնար։