Կամիս, քեզ իմ կեանք պատրաստ են ի մահ, 10
Չի՛ք ինչ որ ի սփոփ տայցէ ինձ աշխարհ.
Ա՛ռ դու զիմն շուտով, ա՛ռ, թո՛ղ, ես կորայց,
Միայն քո շունչ ինձ լիցի դեղ կենաց:
Ի մութս զիջեցին դիմեմ ի խոր ձորն.
Զիս շրջապատեն լերինք խորդադէմք.
Աղբիւրք խոխոջան ի ձայն տխրալուր,
Վկայք արտասուացս, զորս ամփոփեն վէմք.
Ընդ քե՛զ յայս ատեան, ի ժամ լռութեան,
Ընդ քեզ ձեռն ի ձեռն, ընդ քեզ գիրկ ընդ գիրկ,
Կամէի շնչել՝ հոգւո՛յս սիրեկան, 20
Ի հով զեփիւռին, ի ցօղն այն մեղմիկ։
Գուցէ երկնային շողն անմեղ քնոյ
Տարածի ի դէմս սիրելլոյդ ի մ ո յ.
Հոգի քո հանդարտ անոյշ երազովք
թմայլի մինչ իմն աստ մորմոքի ցաւովք։
Ի 11 մայիսի– 1842 ամի,
2
Առ զիմ հոգի՝ ի՛մ սիրելի.
Ա՛ռ, աղատեա՛ ի տանջանացս,
Որք զիս հաշեն աստ յաշխարհի,
Առ, արձակեա՛ ի կապանացս։
