ԱՌ ՊԱՏՈԻԱԿԱՆ ԻՄ ԲԱՐԵԿԱՄ ԵԻ ԱՇԱԿԵՐՏ
ՀՈԳԵՍՈՒՆ՝ ՇՆՈՐՀԱԶԱՐԴ ՊԱՏԱՆԻՆ ՅլԵԳՕՐ
ԱԿԻՄԵԱՆՑ։
Ի 1844. ի 28-ն Ապրիլի։
1
Արեգին լուսոյ ճաճան չ՝>ք ոսկեփայլ՝
Ցնցեալ ի վերա ի լերանց՝ հոգեզմայլ,
Բանային զքող մեր երկրագնդի,
Թողուլ զմրափ՝ մթին գէջերի– —
Մինչ քո բարեկամ յանդնդոց ցաւոց,
Ի դառն երազոց, ի խորին հոգոց —
Զհնոց սրտին կիզեալ, շիջուցեալ.
Զհեղեղ աղբերացն սպառեալ, ցամաքեալ.
Մերթ դանդաչելով, մերթ թառաչելով— 10
Բաց աչօք, հոգւով ի քուն յափրելով—
Կացեալ ի յօդայ առ դրան խուղին,
Սուզեալ յարհաւիրս հոգեսպառ, մթին.
Զանուն քո յիշէր, վշէր ա՞խ մաշէր.
Առանց քե՞զ շնչեմ միթէ՝ դառն վայէր։ —
Գեհեան բորբոքի, մինչ շրթունքս բանին,
Կայծակք թօթափին, ուր աչք իմ հային։
Ի բիւր կերպարանս պատկեր իմ հային։
Ի քթթել ական, ի միլիօն վայր՝ ա՞խ —
Կացեալ առաջի ի տիպ հրեշտակի, 20
Ի շուք երկնային պճնեալ սխրալի.—
Երկինք և երկիր, շրջակայք իմ բոլոր
Անդ այլակերպեալ տիսլ յաստուածաշնորհ—
Տանէր զիմ հոգի, բայց ա՞խ ո՛չ հանէր,
Զքոյդ ինձ բաշխէր, անդրէն կողոպտէր։
Գրկել կամէի զբոլոր բնութիւն,
Համբուրել իբրև սրբոց սրբութիւն.
Բայց ա՞խ ամենայն ցնորք վաղանցուկ.—
Սիրտ իմ միայն թափուր, անապատ անձուկ։
Հող է իմ մարմին, թէ չէ՛ քեզ նման. 30
Քո հոգի տայ նմա շունչ կենդանութեան։
