Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
1
Անդրիական կենաց արձան կանգնեցար,
Կէտ և միջոց շնորհիւ բարեաց հրաշացար
Գոյ թուել զաստեղս, չի՛ք թուել զբարիս քո մեզ կար
Զոր դուդ ետուր երկամբք քոչին անաչառ։
Թէ առժամեայ գործ ինչ համեստ աւելի,
Քան զհազար դարըս կենաց է յարգի,
Չիք քեզ ապա պտուղ շրթանց ապա գովանի,
Բաւ և կարօղ հիւսել ըստ քոյդ արժանի։
Քոյդ համբաւոյ բուռն բոմբիւն հրաշագոյն,
10
Սթափ սրտի արտահնչի անհանգոյն,
Քաջք ընդ գրչի անուանդ քում բարեբան,
Քեզ ստացար զտիեզերս իսկ համբուն։
Թէ քեզ յղասցուք մեք ի սրտէ գոհութիւն,
Ընդէ՞ր բաւիմք քոյդ երախտեացդ արժանւոյն
Բարիք անչափ հորդեալ ի քեն տիրագոյն,
Վերածնանին զվաճառ շահուց սուրբ հոգւոյն։
Կենդանածնեալ ահա քաջիդ զայս վերտառ,
Հաստեն ի կեանս քեզ շունչ գովչաց հրաշաբար,
Ո՛չ գետնաւոր ինչ սևակաւ մրաշար,
20
Այլ կենդանի տողիւք գծեալ ոսկեշար։
Շուք գովութեան քեզ առձօնեմ դաբնենի,
Ե՛լ կա՛ց առ մեզ լեառնդ Մասիս պանծալի
Յորմէ Գեղարդն հռօմուլոսի հովանի
Եղև բոլոր Հայաստանեայցս յիրաւի։
Ի շնորահրաշ առաւօտուս յարշալոյս,
Արկեալ զքև լօդիկ շքոյ շնորհալոյս,
Կոթող անուանդ Հայաստանի յամեն կոյս,
Արձանագրի յաւէտ շնորհիւ ընդաբոյս։—
Ի շար հիւսոյ քեզ կամարի մահարձան,
30
Յարևելից ընդ արևմուտս երևան,
|
|
