1
Հանգերուք աստ ի քուն անոյշ[1]
Որ զձեզ գգուէ[2] այժմ մեղմովին.
Զոր յանխռով կայանս անլոյս
Զարթուցեալ չէ հնարին։
Անցաւորին շուեալ աստէն, ոգւոց [3]հանէ սասանահար
«Իբր ծիածան կեանք մեր փայլին»։ Եւ ի մոխիրն ցուցցէ ապա։
Յերկար ի ձեռս արագասլաց[4] կենաց
հանգչիք[5] չէ՛ մեզ հնար,
Ժամանակեայ[6] զմեզ հայրենեաց
հիւրընկալիլ չիք յոյս յերկար։
Թռչին[7] սլանան ի քայլս սրընթաց 10
Պահք կենաց մեր աստ ոսկեղէն.
Եւ եկեսցէ[8] օր մի յանկարծ
Ուր մոռանամք զաշխարհ ամէն։
Բանին դրունք խորխորատին[9]
Սառնամանեաց և սոսկալի,
Գայ ժամն ահեղ, զարհուրագին,
Խլել ի գրկաց զմեզ՝ սխրալի։
