1
Ի շրջիլ նոցա փոխի ժամանակն , յետ ծանր գիշեր ոչ ծագի առաւօտն,
Կէսօր, երեկոյ, իջեալ ընդ վերելեակն, մտանեն կրկին յանդունդ
մթնոլորտ.
Ո՞չ այն կերպափոխ անյայտ զօրութիւն ածէ ի տարերս բնութեան զայն
աղմուկ.
Տայ յեղաշրջիլ ձմեռան ի գարուն, ամառան յաշուն միշտ
գաղտնածածուկ.
Մթին անյայտ խաւարամած գիշերանման մեր ծագումն.
Ի զանգուածոյ չնչին անկերպ բեղմնաւորի ընձիւղն բանական.
Եւ ուր էակք փակեալք նմա լույս տունջեան նմա խաւարումն
Կազմեն մասունք սքանչելակերպ ի մի ամբողջ անզուգական.
Կսկծալից և վշտամբեր նոյնիսկ և ժամ մեր ծննդեան 10
Երկունք, տանջանք փոխան խնամոց քաղցրագորով ծնօղին.
Որ յազատիլն ևս ի ցաւոց մորմոքի ի դառնութեան
Քաղցր պտղոյն՝ զոր սէրն քնքուշ իր ճաշակեալ զուարթագին
Բացապէս հոլովի կենաց մեր շրջան, ամք և հասակ մեր փոփոխ
նորագոյն
Մինչև հասեալ մեր յետինն աստիճան, հնանամք անդրին յառնել
վերստին
Միտք զօրութիւն աստ շփոթին կեանք ընդ մահու մաքառի
Ի լոյս ածեալ զնոր կենդանին դիւրակործան և բեկուն
Դեռ ոչ բացեալ անմեղ մանկանն զաչս իւր ի տես աշխարհի
«Անկայ, անկայ» աղաղակի հազիւ զգայուն կամ խօսուն.
Ոմն լայ, ոմն խնդայ, ոմն արտասուէ, ոմն ցնծայ 20
Սա տխուր, նա ծիծաղի, մինն զբաղեալ, միւսն հանգչի,
Այս սրբէ զարտասուս մօրն, այն աւետէ բերկրալից հօրն
Եղբարք և քորք բարեկամը տան, տօնեն զհանդէսն օրհնաբերան
Ցոյս երկիւղ աստ փոփոխին ի սիրտ քնքուշ ծնօղաց
Զոր ինչ խոկան կամ խօսին, են պաղատանք երկնընթաց
Այլ ոհ անմասն այսց բարեաց՝ որ առարկայն հրճուանացն ի բարձանց
Անդ անկանի կիսակենդան երկնից միայն ապաստան.
Մատաղակազմ, փափկամարմին, ազնիւ բողբոջն դեռաբոյս
Ներհակամարտ տաքերց ձեռին իբր խաղալիք ընդաբոյս
