ները նա արտահայտել է սույն բանաստեղծության մեջ։ Բանաստեղծության հաջորդ էջի վրա Աբովյանը արել է հետևյալ դիտողությունը.
«Ոչ է աստ տեղի յիշել զամենայն վայելչութեանց պատահելու, ինձ ի Պոնիմոն առ սիրելւոյն իմոյ Դրասի. այլ լքիմ միտս այլ առարկայ պարապեցուցանէ նշանակել աստ. և ո՛վ նա բոյր նորա չքնաղ, որ յօրկ ծանօթութեան իմոյ ընդ նմա, թուէր զամենայն բախտ իմ կենցաղական յինքեան գրաւել հրեշտակային։ Նորա դոյացութիւն յապացուցի ի սիրս, իմ զայն սէր, զոր սիրտք անախտ միայն կտրեն պարգևել միմեանց....
Զեղանակէ, զվիճակել սիրոյ թողում քայլում ժամու ստորագրել, մեր բաժանիմբ և որ սիրահար սիրտ ոչ կարէ զգալ զդառն հարուածն, զոր կրեն համակիր սիրահարը, չգիտեմ որպէս անցալ ինձ այս առաջին օր և գիշերն, որ ամենեցուն երևի բերել հանգիստ, այլ զիմ հանգստութիւն եբարձ յափշտակեաց հազիւ ճանապարհորդակից իմ պատուական գերդաստանն Բրաուզէ, որ յայնմ երեկոյի ընկալաւ զմեզ մարդասիրութեամբ մտեալ ի քուն իմ յարեան Հոգիր գիշերոյ. սենեակն իմ ո՛չ ետ ինձ մխիթարաթիւն. արտաքո շշնջան ծառը և լռին մալրին խոստանայ ինձ սփոփանս ելանեմ անդ և ահա վիճակ իմ.
Յիւմֆենհոֆ ի 19 յուլիսի 1833,»
Բանաստեղծության առաջին երկու տունը տպագրել է Ն. Տ. Կարապետյանն իր «Խ. Աբովյան» գրքում, 1897, էջ 69. ամբողջապես տպագրվում է առաջին անգամ։
ՅԵՐԵԿՈՅ.
(էջ 84-85)
Հանված է № 64 տետրակից այս բանաստեղծությունը Աբովյանը գրել է Դորպատում, բարեկամներից մեկի տանը հեղինակն արտահայտում է իր հոգու տառապանքները, կապված իր անձնական հույզերի և հայրենատենչ խոհերի հետ։
Տպագրվում է առաջին անգամ։
ՈՏԱՆԱԻՈՐ ՅԱՇԽԱՐՀԱԲԱՌ ԼԵԶՈՒ ՄԵՐ ՅՕՐԻՆԵԱԼ...
(էջ 86-87)
Հանված է 64 տետրակից այս բանաստեղծությունը ժողովրդական Լեզվով գրած՝ Աբովյանի առաջին բանաստեղծություններից է։ Գրել է աշուղական հանգով։ Գրելու դրդապատճառը հետևյալն է՝ 1834 թ. դեկտեմբերի վերջին Աբովյանը գնում է Պետերբուրդ, որտեղ մնում է 5 շաբաթ. Պետերբուրդ գնալու պատճառը եղել են Պարրոտի Արարատ բարձրանալու շուրջը ստեղծված տարակուսանքները. Աբովյանն այդ առթիվ գրում է բացատրություն՝ «Նոր վկայություն պ. Պարրոտի Արարատի գագաթը բարձրանալու համար» վերնագրով, հերքելով Շոպենի և ուրիշ գիտնականների հերյուրանքները Պարրոտի հասցեին. Պետերբուրգում նա հանդիպում է իր բարեկամ Միրզա Եզնակ Կամսարականին։ Այդ հանդիպման առթիվ Ե, Կամսարականը մի ոտանավոր է նվիրում իր դպրոցական ընկերոջը՝ Աբովյանին։
Ստորև բերում ենք այդ ոտանավորը։
|
