1
Զիմ աղետից՝ զկարգ անցեալ գոչեմ ողբամ ո՛հ աւաղ,
Ի դառնա մուխ նետէ հարևալ աղաղակեմ ո՞հ աւաղ,
Թէ ընթանամ և թէ դառնամ միշտ գլորիմ ոհ աւաղ.
Արդ՝ ո՞ւր կառից զե՛լս հաստատուն անկանգնելոյս ոհ <աւաղ>։
Ո՞հ կապանօք անցաւորիս՝ զուգակըորդեալ անբաժան,
Ինձ գոգելով զցիրս սորին՝ կարծեմ լինիլ՝ անսասան,
Բայց ու քթթեւ և ոչ ական գտանեմ թափուր և ունայն,
Թողում ասել՝ զևսն, զկնի, որ լսողաց չէ՛ արժան։
Բացցին շրթունք առ ի ծիծաղ՝ բայց ո՞ւր ահռելին այն ատեան, 10
Ուր կարկառին՝ ելք ընթացից ահ առ ընդ ահ քայլ կայան
Եկ ի հանդէս աչք գողունի տարփացելոյդ տեսարան,
Տես քանի միք՝ անդէն հրոսեն խլել զքոյդ տեսարան։
Զի հանգանակ՝ անդ փոխարին՝ յարբանեկաց աշխարհին,
Մինչ չու առնեմք ծանոթանալ՝ անտես օտար աշխարհին,
Արդ մի յուսար անմիտ Խաչիկ, զի շիք նպաստ լայն կենին,
Թեզ սիրահարք այս աշխարհին քո կապտեալ յանձնէդ՝ բաց մեկնին:
