Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
ՄՈԻՏ ՀԱՅԿԱՅ Ի ՀԱՅԱՍՏԱՆ ԵԻ ԱՐՀԱԻԻՐՔ
ԵՐԵԻԱԿԱՅՈԻԹԵԱՆ ՆՈՐԱ Ի ԺԱՄ ՊԱՏԵՐԱԶՄԻՆ
1
«Մտանեմ աստ իբր ի նորոգ
Ինձ տեսարան սպառնալի.
Ոչ տեսանեմ աստ ես ո՛չ զոք,
Որ ինձ ծանօթ՝ իցի նախնի։
Լսեմ զորոտ՝ ի հեռուստի,
Որ դղրդւ զՀայաստան։
Թի մերձենամ, կասիմ յահի,
Յոր տիեզերք կան ի դողման։
Այլակերպե ալ համայն բնութիւն՝
10
Զդէմս արձակեն խորդատեսակ։
Զի՞նչ այս գարուց փոփոխութիւն,
Ո՛չ գայ միտս, ո՛չ յիշատակ։
Օրճտին բարայրք եղեռնաբար,
Սպառնալեօք հերքեալ ղհիւրս,
Ժխտեն անգութ իբրու զօտար
Թափառական՝ դիմեալ յայլուր։
Կրկիսք, բրգունք իմ ամբարտա՛կ,
Զբօսափայրք, ամարայնոց.
Զիա՞րդ ի ծուխ մածեալ համակ,
20
Մարտադարան եղեալ այլոց։
Թէ թշնամիք զեռան աստին,
Ո՞ւր իմ Հայկայ գործիք ձեռին՝
Այն լայնալիճ՝ որ ի կրծին
Զոգիս թափիր՝ Բէլ դիւցազնին։
Բարի լացիք՝ դեռ ևս սարսին,
Ո՛չ մոռացեալ ոսոլք, զհառաչ.
Որք դիպեցան ի մեծ մարտին
Կայծակնաթափ յիմռց դիմաց։
|
|
