Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Ո՞ւր քո հայրենիք, ո՞ւր հայրենակիցք,
Զիա՞րդ հեռաւոր, զիա՞րդ տարաձիգ
Նոքա անընկեր և դու անաշխարհ
60
Մաշիք կարօտիւ մեմեանց չարաչար։
Քնքուշ կենակցին թողեր անդ մաշիլ, հառաչել զքեզ,
Արտասուք ի դէմս, կսկիծ ի սրտի որոնել զքեզ.
Աստ որդիք վայեն, անդ եղրարք սգան,
Ոմն զամուսին, ոմն զհայր կարդան.
Ո՚հ չի՛ք այցելու, փախեաւ նոցա յոյս,
Մթին նոցա վայր, ոչ ոք տա անդ լոյս։
Ծագի արեգակն, փայլի անդ լուսին, աստեղք շողշողան,
Այլ ջերմ ամուսնոյն, որբացեալ, որդւոց մութ է շրջական,
Հային յամեն կոյս կականմամբ, լալով,
70
Գուցէ յայտնեսցի սիրելին բարով.
Այլ աւաղ ժխտին արարածը համայն,
Ոչ գայ[1] ի նման է համբալ նորաձայն.[2]
Ի պանդխտութեան ի տապ և ի տօթ գազազեալ արիւն,
Ուխտէր մեռանիլ ի դուրս օտարաց քան դառնալ ի տուն.
Լաւ՝ ինձ փչել աստ անէ գիմ հոգի,
Քան անդ տեսանել վիշտ, զաւեր ազգի
Աստէն զիս բարձցէ գէթ ոք քրիստոնեայ,
Այլ ո՞յիս անդէն ողորմի, գթայ։
Այսպէս թափառի, այսպէս շրջշրջի անտուն անտեղի,
80
Անբախտ Հայկազունն յամենայն անկիւնս ի ծագս երկրի
Չիք նմա հանգիստ, չի՛ք նմա կայան,
Ոչ յօտար աշխարհս ո՛չ յիւր ծննդարան,
Ելեալ յօտարիս, լայ զիւր հայրենիս
Մինչև սպառին շունչք նորա յաստիս։
Հայրենեաց սիրոյ ո՛չ մնաց նշմար ի սիրտս Հայկազանց,
Անդ շիջաւ նոցա մինչ օրհաս նոցա տուաւ այլազանց
Ազատել նոցա ի ծանր լծոյն,
Գրաւեն զցուպ, լինին երերուն.
Թողուն զհայրենիս աչօք ցաւագին,
90
Դիմեն յօտարիս մուրալ զպարենին։
|
|
- ↑ Քիչ լուր:
- ↑ Լուր քաղցրաձայն:
