Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
|
Ո՛չ շունչդ երկնային տակաւին առեալ
Ո՛չ ամոք ժպիտդ նոցա երևեալ
4930
Ո՛չ բազուկդ ամուր ընդ գլխով եդեալ
Ի գիրկս անշուք շինականն գեղջուկ
Ի քուրձս հնոտի հողավարն տաղտուկ
Ի շանթ կայծականց երկնի և երկրի.
Երկնային չարի, երկրային մարդի
ճնշեալ, խորտակեալ, բեկեալ, կոշկոճեալ
Ո՛չ անոյշ քնով այնպէս երազեալ
Ընդ թևօքդ սքօղեալ հովանաւորեալ
ՈրպԷս անմահ այնք որդիք քո տօնեալ
Ո՛չ ի ծաղկածին վայրիս անդորրու
4940
ՈրպԷս սոյն հրեշտակքս զարթեան զուարթնոցն
Յալիս մրրկայոյզ թողեալ մերթ անդունդս
Մերթ ի ծագ բարձանց հրոսեա, վայր անկեալ
Անդունդք նմա խոր, երկին նմա տեղի
Ժխտեցին անգութդ հարին պատէպատ,
Լերինք նմա քարայր ապառաժն խշտի
ժխտեալ սեղմեցին գիրկս այլին զնա
Հռովմայ, Պարսից, Յոլեաց և Հոնաց
Սուր թունամածեալ, սիրտ անդնդախոր
Աջ աշխարհաւեր, ոտք լեռնակորոյս
4950
Թափ որոտաձայն, շունչ կայծակնաշանթ
Հարին փարեցին զբարձունս լերանց
Ծծեալ, ցամաքեալ ուղ էքերոց դաշտաց,
Յիմ ազնիւ, քնքուշ հոգի Հայկազանն
Յանղուղ իւր գլուխն անծուծ իւր ոսկերս
Վառել զայն բորբոք հրոյ աստուածային
Բորբոքել, պահել ի գիրկս քամաքանդ
Յալիս դառնաշունչ մրրկաց, կոհակաց,
Նազելի խնամով զկայծ քո դարմանեալ
Զկայծ քո աղնիւ, այս հուր երկնային.
4960
Զսէրն ասեմ անթև՝ թևով հրային
ԶսԷրն ասեմ անձայն՝ ձայնիւ հրեշտակային
Զսէրն ասեմ անլոյս՝ լոյսն աստուածային.
Զսէրն ասեմ անբոց՝ հուրն Եդեմային
Զսէրն ասեմ անշող ճառագայթն վերին
|
|
