Էջ:Խաչատուր Աբովյան, Երկերի լիակատար ժողովածու, հատոր 3 (Khachatur Abovyan, Collective works, volume 3).djvu/187

Էնպես մեծություն, էնպես լավ օրեր
Քաշել են, մնացել ա՜խ հիմիկ անտեր։

Ո՞ւր ձեր տերերը, թագավորները,
Ձեր պահողները, ձեր իշխանները․
Ընչի՞ մեզ թողին իրանց որբերը
Ու ձեռք վերցրին, թողին էս քարերը։

Ձեր գերեզմանը, ա՜խ ձեր լիս հողը.
Որ հմիկ չեմ տեսնում ձեր կորած թոռը,
Կրակ է ընկնում ջանն, ու ոսկերքը.
Ուզում ա ձեզ հետ պարզի իր ոտքը։

Ընչի՞ ձեր վախտը աչքս բաց չարի.
Մարմինս հողին, ջանս ձեզ չտվի.
Որ հմիկ էսպես չթռչեի, չգայի,
Ձեր հողը չտեսնեի, ձեր վրա չլայի։

Հող ունինք խլած, կյանք ունինք մեռած․
Ա՜խ, ջրի, կրակի մենք եսիր դառած,
Ո՛չ երկինքն տեսնի մեր սուգն ու լացն․
Ո՛չ երկիրն պատռվի մեզ տանի ցած։

Ի՞նչ կըլի՝ մեկ էլ գլուխ բարձրացնեք,
Ձեր որդիքը⁴⁴) տեսներ, նրանց ցավը քաշեք․
Ձեր արինախառն աշխարհ ազատեք,
Յա մեզ էլ ձեզ հետ հողը տանիք, պահեք։

Աչքս բաց արի խարաբա տեսա․
Ա՜խ, ո՞վ գիտեր, թե մեր ազգի վրա
Սարեր են էլել, հիմիկ բրիշակ,
Մեզ տակով չարել, որ էլ խեղճ չմնանք։

Ա՛խ, մեր սիրտն էսպես ընչի՞ հովացել,
Արինը ցամաքել, մեր կուռը թուլացել.
Երաբ կտեսնի՞մ ա՛խ ես մեկ օր էլ,
Մեր սուրբ երկիրը թշնամուց ազատիլ։

Էն ի՞նչ շունչ կըլի, որ էս նոր հոգին
Փչի, վերկացնի քնից մեր ազգին․
Էն ի՞նչ ձեռք կըլի, որ մեր աշխարքին
Էլ եդ սիրտ տա ու կանգնացնի կրկին։

Ա՜խ ես էն ձեռին կյանքս ղուրբան կանեմ,
Էն կոխած հողին երեսս կքսեմ,