դերձիւք գան և զրուցեն ընդ մեզ, խնդան ընդ մկրտութեան եղբօր իւրեանց, տան զանուն նորա և ցնծան և հրճուին։
Բոլոր յանդէսս յամեցան մինչև ցեըկուս ժամս։ Ես կալեալ զփոքրիկ Միցին, գրկեալ ղնա՝ «ես տանելոց եմ զքեզ ընդ իս», ասեմ։ Ծնօղք նորա խնդան ընդ այս ե հայրն՝ «ահա մտերիմ բարեկամ քո» ասվ։ Յետ քաղցր զրուցի արանց և կանանց, սկսանի ժողովն ցրուիլ, նախ ելանէ պաստօրն (զայս մոռացայ նախ դրել)։ Յևտ աւարտի մկրտութեան, իւրաքանչիլր ոք մերձեցեալ լռին առ կոնքն, արկանի զդրամս, 1 մանէթ, աւելի կամ պակաս, բայց այնպիսի համեստութեամբ, մինչև միոյն ո՛չ նկատել միլսոյն։ Թուի թէ այս դրամ վերաբերիւր առ ծառայ քահանային. ո՜վ համեստութիւնս։ Խոնարհութեամբ գլուխ տուեալ բազմականացն, ապա բարերարևհ> իմ և կին նորա նոյնպէս համբուրեալ զմայրն և գլուխ բերեալ բազմականացն. հետզհետէ այլք։ Յելանելն իմ՝ «և դո՞ւք ելանէք», ասէ բարեկամն իմ. «կացէք այսօր ընդ մեզ ճաշել», աձէ ես շնորհակալեալ զնմանէ յառաջարկեմ, զի այսօր ճսրշելոց եմ առ բարերար<ն> իմ, որպէս յամենայն կիւրակէ։ Նա ո՛չ արգելեալ զայս, շնորհակալի վասն ներկայութեան իմոյ։ Այսպէս ելանեմք ընդ պր<օֆեսսօր> Շմալցին և կնոջ նորա։ Նին նորա հեծեալ ի կառս՝ «եկա՛ք առ մեզ աղաչեմ շուտով» ասէ, նոյնպէս և այր նորա, և բաժանին ։ Նոքա կառօք ի տուն իւրնանց և ես սենեակ իմ, որ մերձ էր աստի։
17 փետր<ուարի>։
Ստացայ զհամբալ մահուան սիրելի բարեկամուհւոյն իմոյ Գրասի։ Պր օֆեսսօր Ֆրիդ լէեդր՝ ետ ինձ զայս համբալ, այն ինչ յերեկոյին նստեալ առ նմա առ սեղանով թէյի, ստացալ նա զնամակ ի Գրասէ։ Կին նորա հիւանդ գոլով, ո՛չ յայտնեաց նա անդ ինչ, այլ յելանելն իմ ել և նա և տարեալ զիս ի սենեակ իւր, ետ ինձ զայն գուժ։ Սիրտ իմ գալարեցաւ, արտասուք իմ ցնդէին յաչաց իմոց։ Նա անկեալ զլանջովք իմովք մխիթարէ, զերկնային յո՛ւշ ածելով ինձ սահման, այլ ընդ վայր։ Արտասուալից ելանեմ անտի, և դրոլոր գիշերն անցուցի լի ցաւօք։
18 փետր<Լուարի>։ Վասն երկրագործութեան։ Արժանաւոր.
Չորեքշաբթի։ Այն ինչ գնացի առ բարեկամն իմ Հագեն առ ի սփոփել սակաւ ինչ զցաւագնեալ սիրտ իմ։ Նա խօսեալ բազում ինչ, կին նորա բերեալ զմանուկն, ջանային ամենայն իէիք մխիթարել զիս։ Նա տանի զիս ի սենեակ իւր և ցուցանէ ինձ ղպատկեր երևելի դեր<մանացւոյ>ուրուք՝ Թէր անուն, քաղաքական խորհրդականի տէրութեանն Փրէուսի ։ Այս այր, ըստ պատմելոյ պարոն Հագենի, երևելի գտալ յԵւրոպայ և երախտաւոր ի ձեռն ազգի գրուածոց իլրոց / ի վերայ երկրագործոլթեան և տնարարութեան։ Նա աշակերտեալ բժշկա<կա>նութեան, բարեխոհ հոգի նորա ո՛չ բաւականանայ այսու լինիլ երախտաւոր մարդկային, վասն որոյ հաստատեալ զուսումքյարան մի, սկիզբն առնու անդ ուսուցանել զերկրագործութիւնս, վասն որոյ առաջին հեղինակ երկրագործութեան։
Անուն նորա այնսլէս հռչակի այսու, մինչև, տրքայն փրէսուսի կար
