— Չ՛է, Ավետիս էֆենդի, չէ՛, իմ ըրածները պզտիկ չեն,— պատասխանեց Կյուրեղ աղան և սկսեց աղաղակել.
― Եկա՜վ, եկա՜վ, կինե (նորից) եկավ…
— Վո՞վ եկավ,— հարցրեց կինը ձեռքը բռնելով։
— Աբգարին եթիմը եկավ…
Ավետիս էֆենդին, ահաբեկված, գրեթե լեղապատառ, մեկ երկու անգամ սայթաքելով տախտակամածի վրա, հազիվ կարողացավ իրեն դուրս գցել։
— Հազարխա՛ն, սատկի՛ս դուն, կերևա ութը ոսկին լղրկեցիր…— բղավեց Կյուրեղ աղան։
Հազարխան խաթունն էլ վախեցավ և ցնցվեց, իսկապես չէր ուղարկել, դրել էր գոգնոցի գրպանը։
— Հիմա, հիմա կը ղրկեմ… Սրբո՛ւն, չըլլելի՛ք, ի՞նչ եղար։
Սրբունը, որ բակում խաղում էր, վեր վազեց։
— Սրբո՛ւն, օղո՛ւլ, էս տասը ոսկին տար Աբգար աղայենց Մկրտիչին տուր, ըսե պապս ըսավ քի՝․․․
— Պապս ըսավ քի՝ ես քեզ մեղա՜,— լրացրեց Կյուրեղ աղան։
Արբունը թռավ։
Հանկա՛րծ Կյուրեղ աղան ժպտաց։
— Հը՛, եթիմը Արբունին ետևեն գնաց, որ ոսկիներն առնե։
— Հա՜, հա՜, թող առնե ու հանդարտի։
— Ես ըլ հանդարտիմ։
— Ան որ հանդարտի, դուն ըլ կհանդարտիս,— վստահացրեց Հազարխան խաթունը։
Մի պահ իսկապես հանգստություն տիրեց։ Խոշորացած աչքերով Կյուրեղ աղան նայեց շուրջը։ Ոչ ոք չկար։ Ավետիս էֆենդիի ետևից գնացել էին և մյուս հարևանները։
— Ավետիս էֆենդին ո՞ւր գնաց։
— Չգնաց, փախավ։
— Փախավ, հա՛։
— Ինչո՞ւ։
— Վո՞վ գիտե, էնոր տակն ըլ շատ բան կա։
— Որո՞ւ տակը չիկա, բոլորն էլ գող ին, ամա մենակ ես էսպես եղա։
Տիրող հանգստությունը երկար չտևեց, որովհետև Կյուրեղ
