ԱՆԾԱՆՕԹԸ
—Այս քաղաքին մէջ զիս մարդ չի ճանչնար:
—Ինչպես թէ: Ուսուցիչ եղած ես, հազարաւոր աշակերտներ ունեցած ես ու այդպէս կ՚ըսես:
—Հը, Հայաստանի մէջ խօսք մը կայ-երբ մէկը մեռնի, կ՚ըսեն, ափսո՜ս, գնաց-խառնուեց հազար տարուան մեռելներին: ՛ Այդպէս է նաեւ ինձի համար, շատերու համար: Երբ գործի գլուխ ես, կը յարգեն քեզ: Գործէն դուրս, պաշտօնէդ դուրս պիտի ըսէի, խոշոր զերոյ մըն ես:
Ընկերութեան յիշողութիւնը շատ կարճ է շատ կարճ:
Բեմէն հեռացար, ուրեմն մեռար:
—Համաձայն չեմ:
—Հասկցայ, ինծի նմանիլ չես ուզեր, ատոր համար համաձայն չես. այդ լաւ է:
ՀԱՄԱԾԱՅՆ ՉԵՄ
—Լաւ է բարեկամութիւնը: Գիտես թե ինչո՞ւ համար լաւ է, որովհետեւ երազային է: Ու ինչ որ երազ է, միշտ աւելի լաւ է քան իրականութիւնը:
—Դարձեալ համաձայն չեմ:
—է՜ը, ի՞նչ ընեմ որ սովորութիւն ըրած ես հակառակելու համար հակառակիլ:
Ահա՛ ես օրինակներով պիտի խօսիմ:
Եթե այսօր երկու ոտքերս կոտրուին, քեզ կը վստահեցնեմ որ այս քաղաքէն հազար հոգի ինծի կ՚այցելեն՝ վախ— վա՜խը իրենց շրթներուն: Կու գան դժբախտութեանս վրայ խնդալու, դժբախտութիւնս ցոյցի կը վերածեն, դրօշակի կը վերածեն, կին, աղջիկ, տղայ, մեծ, պզտիկ, բերնէ-բերան կը տարածեն՝ ի՞նչ, հէյ վա՜խ, Ասպետի երկու ոտքերն են կոտրած:
Բայց եթե յանկարծ յաջողութիւն մը արձանագրեմ, հազիւ թե մեկ-երկու հոգի գան մօտս: Նախանձն է որ իր օձի գլուխը կ՚երկարէ, ալ այնքան ըսի-ըսալներ, պատկերաւոր պատմութիւններ կը