Էջ:Կոտրած հայելիին ընդմէջէն, Թորոս Թորանեան.djvu/92

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը հաստատված է

ԱՆԾԱՆՕԹԸ

—Այս քաղաքին մէջ զիս մարդ չի ճանչնար:

—Ինչպես թէ: Ուսուցիչ եղած ես, հազարաւոր աշակերտներ ունեցած ես ու այդպէս կ՚ըսես:

—Հը, Հայաստանի մէջ խօսք մը կայ-երբ մէկը մեռնի, կ՚ըսեն, ափսո՜ս, գնաց-խառնուեց հազար տարուան մեռելներին: ՛ Այդպէս է նաեւ ինձի համար, շատերու համար: Երբ գործի գլուխ ես, կը յարգեն քեզ: Գործէն դուրս, պաշտօնէդ դուրս պիտի ըսէի, խոշոր զերոյ մըն ես:

Ընկերութեան յիշողութիւնը շատ կարճ է շատ կարճ:

Բեմէն հեռացար, ուրեմն մեռար:

—Համաձայն չեմ:

—Հասկցայ, ինծի նմանիլ չես ուզեր, ատոր համար համաձայն չես. այդ լաւ է:

ՀԱՄԱԾԱՅՆ ՉԵՄ

—Լաւ է բարեկամութիւնը: Գիտես թե ինչո՞ւ համար լաւ է, որովհետեւ երազային է: Ու ինչ որ երազ է, միշտ աւելի լաւ է քան իրականութիւնը:

—Դարձեալ համաձայն չեմ:

—է՜ը, ի՞նչ ընեմ որ սովորութիւն ըրած ես հակառակելու համար հակառակիլ:

Ահա՛ ես օրինակներով պիտի խօսիմ:

Եթե այսօր երկու ոտքերս կոտրուին, քեզ կը վստահեցնեմ որ այս քաղաքէն հազար հոգի ինծի կ՚այցելեն՝ վախ— վա՜խը իրենց շրթներուն: Կու գան դժբախտութեանս վրայ խնդալու, դժբախտութիւնս ցոյցի կը վերածեն, դրօշակի կը վերածեն, կին, աղջիկ, տղայ, մեծ, պզտիկ, բերնէ-բերան կը տարածեն՝ ի՞նչ, հէյ վա՜խ, Ասպետի երկու ոտքերն են կոտրած:

Բայց եթե յանկարծ յաջողութիւն մը արձանագրեմ, հազիւ թե մեկ-երկու հոգի գան մօտս: Նախանձն է որ իր օձի գլուխը կ՚երկարէ, ալ այնքան ըսի-ըսալներ, պատկերաւոր պատմութիւններ կը