Մագնիսացած ժողովուրդը կը ծափահարէ, անդադրում ծափահարութիւններու տեղատարափին տակ, Անդրանիկի զինուորներէն մէկը վար կ՚առնէ սպիտակ սաւանը, Զօրավարը կը նայի իր ժողովրդին, կարծես նոր կը ճանչնայ իր կտրիճները ու յանկարծահոս արցումքը կը միանայ չվերջակիտուող ծափերուն․․․ ․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․․
Խօսք կ՚առնէ Անդրանիկի զինուորներէն մէկը: Դողդոջ է ձայնը: Կը խօսի Սասունի բառբառով: Ալեկոծուող ժողովուրդն ոչինչ կը հասկնայ, բայց կը ծափահարէ խելայեղօրէն: Չէ՞ որ խօսողը Անդրանիկի զինակիցներէն մէկն է, Անոր հրամանով, Անոր հետ կողք-կողքի հալածած է մահը Հայաստանի լեռներուն վրայ...
Սպիտակ շապիկով երիտասարդն է դարձեալ.
- Ընկերնե՛ր, ժողովրդի բուռն փափաքի վրայ խօսքը տրւում է...
Կը հնչէ անունը ծանօթ գրողի մը:
ժողովուրդը շունչը պահած կը սպասե ներքին ալեկոծութեամբ: Ոչ ոք կը մօտենայ ամպիոնին:
—Ընկերնե՛ր, — կը հնչէ ձայնը սպիտակ շապիկաւոր երիտասարդին, — ժողովրդի բուռն փափաքին վրայ խօսք ունի…
Կը հնչէ անունը այլ հանրածանօթ գրողի մը:
Ժողովուրդը մեէկ աչք դարձած կը նայի իր շուրջ բոլորը: Ո՛չ ոք կը մօտենայ ամպիոնին:
Ապիտակ շապիկաւոր տղան կու տայ երրորդ, չորրորդ, հինգերորդ անունները, բոլորն ալ հանրածանօթ գրողներ, հա՛յ գրողներ, բայց ո՛չ ոք կը մօտենայ ամպիոն: Բոլորն ալ հոտ են: Տաւրոս կը տեսնէ բոլորն ալ: Բոլորն ալ հո՛ն են: Միթե չե՞ն ուզեր խօսիլ, միթէ այդ գրողներուն սիրտերը ալեկոծուած չե՞ն Անդրանիկին յայտնութեամբը, թեկուզ հեռաւոր Ուջանի մէջ...
Ու յանկարծ, զարմանալիօրէն յանկարծ, Տաւրոսի ականջներուն կը հնչէ իր իսկ անունը:
Սպիտակ շապիկաւոր տղան հանդիսաւոր շեշտով կը կրկնէ.
—Ժողովուրդի բառն փափաքին վրայ խօսքը տրւում է ընկեր Տաւրոսին:
Տաւրոս կը շփոթի պահ մը, պա՛հ մը միայն: Այդ պահը երկվայրեկա՞ն մըն էր թէ յաւիտենութիւն մը, թող հաշիւ տան «Նայիրի»
