|
ԲԱՐԻ ԼՈՅՍ
Ընկերս էր: Միասին կը քալէինք փողոցէ մը որուա երկու եզերքներուն վրայ առեւտրական տուներ շարուած էին բոլորն ալ «հրաամմեցէք» ըսող բաց փեղկերով:
—Միտքս բան մը ինկաւ: Կ՚ուզեմ մեր Սիրոյշը ուրախացնել:
Սիրոյշը ընկերոջս կինն էր:
—Ինչո՞վ:
—Շատ չնչին բանով մը: Երկու օր առաջ նկատեցի թէ մեր լուացքի մեքենային քամիչը հինցած է: Այս խանութէն երկու քամիչ առնեմ ու տանիմ տուն: Ուշադրութեան հարց է. կ՚ուրախանայ: Վեց սիւրիականով այնքան ուրախութիւն պիտի պատճառեմ իրեն զոր չեմ կրնար բացատրել:
Վաճառատան տէրը արաբ էր:
Բարեւեցինք արաբերէնով: Թէեւ ես համոզուած եմ որ բարեւը բոլոր լեզուներու մէջ նոյնն է, ինչպէս «սիրեմ«ը:
Վաճառառատան տէրը արաբերէնով առաւ մեր բարեւը. ինծի այնպէս թուեցաւ թէ հայերէն պատասխանեց:
—Երկու քամիչ,— ըսալ ընկերս,— լուացքի մեքնայի համար, եթէ կարելի է թիւ 11 ըլլայ:
—Աչքիս վրայ: Գինը վեց ոսկի է, բայց ես ձեզմէ հինգ ոսկի պիտի առնեմ, որովհետեւ առաջին ապրաանքն է որ կը վաճառեմ առաւօտուն. սիֆթահս (առաջին վաճառում) ձեզմով պիտի սկսի:
—Բարի սիֆթահ ըլլայ:
—Շնորհակալութիւն, հազար բարով եկաք:
Ընկերս երկարեց տաս սիւրիականնոց մը:
—Մանրուք չունի՞ ք, պարոն:
—Կը ցաւիմ:
—Ներեցէք վայիկեան մը. երթամ տասնոցը մանրեմ գամ:
—Եթէ կ՚ուզէք, մենք վաժառատունէն դուրս ելլենք…
—Ի՜նչ կ՚ըսէք, պարոն, վաժառատունս պիտի չալկէք տանի՞ք,
րս,—
