րոպէին, Արտակը մոռցած է թէ ինք ֆիզիկոս է եւ գուցէ վարպետին շողարձակող նկարին մէջէն իր ծնելիք Արտակները կը տեսնէ, որոնք էրզրումը պիտի տեսնեն…
⁂
—Արտակ, եկուր այսօր Ախպարաշէն երթանք:
—Ծօ', երթանք: Այսպէս որ երթայ, ինծի արեւմտահայերէն պիտի սովորեցնես:
—Ո'չ:
—Հապա՞:
—Քեզ էրզրում պիտի տանիմ:
—Մի հասկանաք, սա Ախպարաշէնը ու՞ր է:
Ախպարաշէնը Երեւանի այն նորաբոյս թաղամասերէն է որ նախապէս կը կոչուէր Մեռելաշէն: Թէ մեռելները չեն կրնար բան մը շինել, առասպել է. վկա՛յ՝ նախկին Մեռելաշէն թաղը Երեւանի, ուր առաջ գերեզմաններ կային, բայց որ այսօր հայրենադարձներ կ՚ապրին առհասարակ խաղողի այգիներով պճնազարդուած տուներով:
Հայրենադարձները Մեռելաշէնը դարձուցին Ախպարաշէն, խաղողի վազեր տնկեցին ապառաժներու վրայ եւ իրենց վախճանը վերածեցին սկիզբի:
Մեր մոլորակը պիտի կործանի եղեր:
—Արտա՛կ:
—Հա ախպերս:
—Որով գնացինք Ախպարաշէն:
—Գնացինք:
Բարձրացանք Բաղրամեան պողոտայէն, իջանք Քիեւեան փողոցով, անցանք Աջափնեակէն եւ ուղղուեցանք Ախպարաշենում:
—Ո՞վ կայ Ախպարաշէնում:
—Ախպարներ:
—Կատակը մի կողմ:
—Հիմա կը տեսնես:
Ասֆալտը վերջացաւ: Մենք մտանք ցեխոտ փողոց մը: Շուն մը, չուներ, զանազան բակերէ իրարու ձայն տուին, թէ գիտէ՞ք` օտարներ եկած են մեր փողոցը:
