Ես զարկի Գերասիմի տան դռնակը:
—Ընկեր Գերասի՜մ…
Ձայնս խառնուեցաւ աշնացող այգիի տերեւներուն:
—Գերասի՜մ…
—Ծօ՛, սա ի՝նչ անուն է:
—Տեսակ մը Արտակ է այս մարդը, հիմա կը ծանօթացնեմ:
—Գերասիմն ալ Արտա՞կ:
Գերասիմը դուռը բացաւ: Յայտնապէս ուրախ էր մեր յայտնուելուն: Ես իրեն կը ներկայացնեմ Արտակը.
—Էստեղ ոչ, տանը, տանը, ներսում կը ներկայացնէք:
Տանտիկինը բարի գալուստ կը մաղթէ մեզի ու կը կորսուի:
Բարալիկ կին մըն է, կարծես եթէ ճկես, պիտի կոտրուի: Տաս վայրկեան ետք աւանադական սեղանը պատրաստ է հայկական քոնեաքով…
—Արտակը բանաստեղծ է ու Ֆիզիկոս, Գերասի՛մ:
—Գերասիմը հայրենական պատերազմի անհետ կորած զինուորներէն է, Արտակ:
—Բան չեմ հասկանում:
—Ոնց չես հասկանում, ախր, քիչ առաջ ասում էիր թէ մեր մոլորակը… քո գիտութեան հէրն էլ անիծած, իսկ հիմի ամենապարզ բանը չես հասկանում:
—Սպանեցիր էլի, հասկացայ, Գերասիմը Արտակ է:
—Այո՛, եթէ կ՚ուզես, Արտակիդ ծնողները, այսինքն մեծ հայրն ու մայրը եթէ եկած են Էրզրումէն, հաստատուած Ախալքալաք 1800 չեմ գիտեր ո՛ր թուին, ապա Գերասիմը ընդամէնը ինը տարի առաջ եկած է Ամերիկայէն ու հաստատուած Երեւան:
Գերասիմն ու Արտակը իրարու կը նային:
Կինս՝ Արմինէն, ծանրոց մը բերած է Գերասիմ եւ Զուարթ Խաչատրեաններուն, Հալէպէն: Զուարթը Հայնեցի է: Ներգաղթած է Հալէպէն: Ներգաղթելէն տարինե՜ր ետք ամուսնացած է Ամերիկայէն եկած այս Գերասիմ Խաչատրեանին հետ:
—Ի՜նչ յոդնութիւն,— կ՚ըսեն Գերասիմ ու Զուարթ,—ի՜նչ յոգնութիւն. մենք, փա՜ռք Աստուծոյ, ամէն ինչ ունենք, ինչո՛ւ են ուղարկում այս բոլորը…
