Տղեն մատանիքը հանեց, տվուց Հուրու թաքուհուն, թաքուհին տվուց ախչկան, դրուց մատը, հ՚իրանը հանեց տվուց տղին:
Թաքուհին ասեց. — Աստված շնհավոր անի, մի բարձի ծերանա՛ք:
Տղեն քշերը ըտեղ կացավ, առավոտենց ձին նի էլավ` գնաց։ Գնաց պատահեց մի կխտարի, թուրը քցեց, շլինքը կտրեց, սրտի էշխիցը կապեց թարքին, գնաց: Գնաց տեհավ, որ տղեքը դարտակ կաննած են քարի կշտին:
– Ա՜յ մարթ, — ասեցին, — քեզ ի՞նչ էլավ:
Ասեց. — Անջա՜ղ. ձեր ավերն ո՞ւր ա։
— Ման էկանք, զատ չքթանք:
Վե կացան գնացին վարժապըտի կուշտը, կխտարը տվին վարժապըտին: Վարժապետը հանեց հ՚իրա մատանիքը, տվուց էտ սովդաքյարի տղին:
Մի քանի օր անց կացավ, էտ տղի հերն էկավ սովդաքյարի տանը վեր էկավ, վե կալավ սովդաքյարին, էկավ վարժապըտի կուշտը, հախը տվուց, առավ տղին, գնաց սովդաքյարի տունը։
Սովդաքյարն ասեց. — Աստված քե բաշխի, ի՜նչ լավ տղա ա. ես պըտի ըլեմ սրա քավորը։
— Աստված արժանացնի՛, — ասեց հերը։
Տղեն հորը խնթրեց, որ մի լավ ձի առնի հ՚իրա հըմար: Սովդաքյարն ասեց. — Ինձ մի ծանոթ ունեմ, մի պառավի տղա ա, մի ձի ունի, որ կասես հրեղեն ա, թե տվուց՝ շատ լավ ա։
Գնաց պառավի կուշտն, ասեց. — Ձիդ բե, մի լավ տղա կա, տանք նրան։
Պառավի տղեն ասեց. — Ես ձի կծախե՜մ, իմ ձիուն գին չունի, ծովեղեն ձի ա։
— Հ՚արի՛ տու, մինն էլ կառնես, — ասեց սովդաքյարը, — դու քյասիբ մարթ ես, ինչ պըտի անես լավ ձին: Հարուստ մարթ ա, ինչ ուզես՝ կտա՛։
Վե կալավ ձին, բերուց տղի կուշտը, տղի հերը տեհավ։
Տղեն հարցրուց. — Էս ձիու կերը ի՞նչ ա:
— Օրն էրկու կտոր դմակ ա, — ասեց պառավի տղեն։
Տղեն շատ հ՚ուրախացավ, գիտեր որ դմակ ուտող ձին ծովեղեն ա ըլըմ:
Տղեն ասեց. — Էս ձին ի՞նչ տեղ ես առել։
