Ժամանակով մի ռընչպար կար, անըմը Օհան էր. մի հատ ասսու հ'էրեսից ընկած տղա ուներ: Հերը տեհավ, որ էտ տղիցը խելքը բան չի կտրըմ, ասեց. — Լավ կըլի, որ գլխիցս ռատ անեմ: — Հենց էտ մի տղեն ուներ:
Ասեց. — Կնի՛կ, տղեն պըտի վեր ունեմ, տանեմ տամ փեշակի:
Ասեց. — Տար:
Վե կալավ, գնաց: Տղեն էլ ընդար հասած չէր՝ ջահել տղա էր:
Շատ գնացին, քիչ գնացին, աստված ա գիտըմ, գնացին մի դուզ տեղ վեր էկան, տեհան ըտեղ մի ձեռք տուն կա:
Տղեն ասեց. — Ափու, էս ինչ լավ էլավ, քշերն ըստեղ կկենանք: — Բանից էլ խաբար չի խեղճը, թե ինչ տեղ ա:
Նի մտան նեքսև: Տեհան քառսուն հարամի նստած:
— Էս ի՜նչ լավ էլավ, — ասեցին հարամիքը, — մենք ընկել ենք սար ու ձոր՝ ավի ենք ման գալի, ավը հ'իրա ոտով էկավ: Ա՜յ մարթ, ի՞նչ մարթ ես:
— Ես էս տղեն բերել եմ տամ ձեզ հ'աշկերտ:
Հարամիքը ծիծաղացին:
— Վե կունենք, բիձա. մեր արհեստն ի՞նչ ա, որ դու կարոտըմ ես մեր արհեստին:
— Ի՞նչ ուզըմ ա ըլի, դուք ըսօր ապրըմ եք էտ արհեստով, թո՛ղ էս էլ ձեզ պես ապրի:
