Դաստախունը հանեց, ճիպոտով տվուց՝ հ'ամեն բան բացվեց:
— Էրեխանցը կանչե՜ս, գան մի պինդ ուտեն, լիանան:
էկան կերան, կշտացան:
— Դե՛, ասա՛ տենեմ, էս ի՛նչ բան ա. ձեր քաղաքըմը խի՞ չի հաց կա. հող չունե՞ք՝ վարեք-ցանեք, հնձեք, բերեք կառավորվեք:
— Մենք վար ու ցանքի տեղ չունենք, ախպեր ջան:
— Բա՛ ձեր հացը ի՞նչ տեղից ա գալի:
— Մենք գյամով ծովի էն ղրաղիցն ենք բերիլ տալի:
— Բա խի՞ չեք բերիլ տալի:
— Ա՜յ մարթ, մի ձեռն ա դուս էկել ծովի մեչտեղիցը, ըստիան էթալուն բան չկա, էթըմ ենք ցորեն, ալիր բարձըմ ենք գալի էտ տեղը, էտ ձեռը քաշըմ ա գյամիքը սաղ բաթմըշ անըմ. հնար չենք քթնըմ, որ ձեռիցը պրծնենք:
— Որ էթամ էտ ձեռին հնար անեմ, գյամին լիքը բերեմ, աշխարը լիացնեմ, թաքավորը իմ ուզածը կտա՞:
— Այ հա՜յ, ընենց կտա՜, լիզուդ ինչ պըտտի՝ կտա:
— Դե՛ վե, էթանք թաքավորի կուշտը:
Վե կացան, գնացին թաքավորի կուշտը, տղեն ասեց.— Թաքավոր, ինչ կտաս, որ էթամ գյամիքը բերեմ, լիացնեմ ձեր երկիրը:
— Ինչ ուզես՝ կտամ:
— Լավ, — ասեց: — Նի մտավ ղայեղը, գյամիքը եննուցը քշեցին: Քառսուն գյամի ցորեն, ալիր լիքը լքցրին, ղայեղը հ'առաչ քցեց, էկավ ձեռի կուշտը. տեհավ մի սիպտակ ձեռը՝ ոսկե բիլազուկը արմնկին, ջրի մեչը ֆըռֆռըմ ա: Ձեռով բիլակը ղայիմ բռնեց, թափ տվուց, թափ տալուն պես՝ բիլազուկը ձեռին մնաց, բիլակատերը թռավ: Յան տվուց գյամիքը, էկան հ'անց կացան, անվնաս էկան քաղաքը: Լիութունը ընկավ քաղաքը:
Տղեն էկավ թաքավորի կուշտը, ասեց. — Դե՛ թաքավոր, իմ ուզածը տուր, էթամ:
Թաքավորն ասեց. — Ի՞նչ ես ուզըմ:
Տղեն հանեց թասը, ասեց. — Տասնըմին ըսենց թաս եմ ուզըմ քեզնից:
— Այ հա՜յ, — ասեց թաքավորը, — էտ իմ սաղ կարողութունը աժի, ես էտենց տասնըմինը ո՞րտեղից տամ: Ուզա ախչիկս՝ տամ թաքավորութունս՝ տամ, քաղաք՝ տամ:
— Չէ՛, մի զատ էլ հարկավոր չի, իմ քառսուն ախպերը բռնված
