Էջ:Հայկական ժողովրդական հեքիաթներ, հ. 1 (Armenian national fairy tales, vol. 1).djvu/121

են, իմ քունը չի տանըմ, ըտենց տասնըմինը պըտի տանեմ, որ ազատեմ:

— Դե որ ըտենց ա, ես մի նավապետին տենամ, — ասեց թաքավորը, — հ'առավոտենց քեզ մի ջուղաբ կտամ:

Թաքավորը կանչեց նավապետին. — Հուրի թաքավորի ախչկերանց ճաշարանի տեղը գիտե՞ս:

— Գիտե՛մ:

—Լա՛վ, մի տղա կա, նրան կտանես շանց կտաս:

Կանչեց տղին, ասեց. — Գնա՛, էս նավապետը քեզ շանց կտա Հուրի թաքավորի ախչկերանց ճաշատունը, ընտեղ կքթնես էտ թասիցը:

Ձին թողուց էն մարթի տանը, հ'ինքը նի էլավ ղայեղը ու գնաց: Օխտն օր, օխտը քշեր գնաց, գնաց հասավ ծովի ղրաղը: Տեհավ մի պուճուր դուռը կա էրկաթից: Նավապետն ասեց. — Էս ա դուռը, բալամ: Դու ե՞փ պըտի դուս գաս, որ գնամ գամ էթանք:

Ասեց. — Մի տասնըհինգ օրից ետո:

Դուռը բռթեց, նի մտավ նեքսև: Տեհավ մի ծեր հալիվոր մարթ, ձեռները քշտած կիրակուր ա էփըմ:

— Բար'աջողըմ,— ասեց,— ափու ջան:

— Ասսու բարի՜ն, հազար բարի, իսան օղլի:

Համա էն տեսակ սիրուն էր էտ հալիվորը, որ էրկու ղանատ ^[1]կարալ չիր հ'էրեսին թամաշ անես:

— Ա՜յ տղա, օձը հ'իրա պորտովը, ղուշը հ'իրա թևովը ըստեղ գալ չէր, դու ո՞նց ես էկել:

— Ձեր սերն ա բերել ինձ:

— Սերըմ, սովբաթըմ կենաս, ա՛յ տղա: Դե,— ասեց,— հ'արի մտի յորղան-դոշակի տակը. ժամանակն ա, հուրիները կգան, կտենեն քեզ, վնաս կտան, ափսոս ես:

Տղեն մտավ յորղան-դոշակի մեչ, տազ արուց:

Մի քիչ հ'անցավ, Հուրի թաքավորի ախչկերքն էկան:

— Հը՛, էս ի՞նչ իսանի ֆոտ ա գալի ըստեղ:

— Ա՛յ քու տունը շինվի,— ասեց կիրակուր էփողը, — մենք իսան ենք՝ մեզնից ա գալի:

— Չէ, ղարիբ մարթի ֆոտ ա գալի:

1. անգամ,(ծանոթ. բանահավաքի)