Էջ:Հայկական ժողովրդական հեքիաթներ, հ. 1 (Armenian national fairy tales, vol. 1).djvu/122

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը հաստատված է

— Գլխներդ վկա՝ չէ՛:

— Է՛հ, ճաշը հազիր ա՛:

Սուփրեն բերին քաշեցին, իրեք քիրն էկան, նստեցին: Նստելու վախտը Հուրի թաքավորի նազիրը մի նամակ ձեռին ուզեց նի մննի: Ասեցին.– Համփերա, թող ճաշ անենք՝ նոր:

Ճաշին մենձ քիրը գինին ածեց, ասեց. — Ես մի կենաց պըտի խմեմ. ես խմըմ եմ էն տղի կենացը, որ քառսուն հարամին կարեցան ոչ օխտը տարի իմ ջրի համը տենեն, էն տղեն էկավ տարավ: Էն անիծածը ընենց հուփ տվուց բիլակս, որ ծոցիս թասը հանեցի, վրա արի, որ հոքիս ազատեցի: Կեցցե՜ էն տղեն:

Էն մի քիրը ծիծաղաց.— Բալքի իմն եմ ասըմ:

— Քունն էլ ասա՛:

Էլեդ ստաքանները լքցրին:

— Ես խմըմ եմ էն տղի կենացը, որ սուփրեն ու ճիպոտը խլեց ինձնից, ու իմ մեռցրած մեռլին հարութուն տվուց: Կեցցե՜ էն տղեն:

Պստիկ քիրը ծիծաղաց. — Ես էլ խմըմ եմ էն տղի կենացը, որ բիլակս հուփ տվուց, քառսուն գյամին հացով տարավ, լիացրուց աշխարքը: Կեցցե՜ էն տղեն:

Կիրակուր էփողն ասեց.— «Չըլի էս տղեն էլած ըլի, որ սիրտ արուց նի մտավ ըստեղ»: Ասեց.— էտ տղեն որ ըստեղ գար ի՞նչ կտայիք:

— Ինչ որ ուզեր կտայինք, — ասեցին իրեքն էլ:

Մըն էլ բիրդան տղեն յորղան-դոշակի միչից դուս էկավ, կաննեց, ասեց. — Բարև ձեզ, հուրի մալաքներ:

Ախչկերանց պռունկները պատռեց: Ասեցին.— Հ'արի, հ'արի հաց ուտենք:

Նստեցին, հաց կերան:

Էտ վախտը նազիրը նի մտավ, օխտը անքամ գլուխ տվուց, նամակը տվուց մենձ ախչկան, ձեռը կապեց, կաննեց:

Նամակը բաց արուց, կարթաց, սկսեց հ'աշկերիցը հեղեղի պես հ'արտասունք թափիլ: Միչնեկը ձեռիցն առավ կարթաց՝ նա էլ ըտենց. պուճուրն առավ՝ պուճուրը դհա շատ:

— Էտ նամակի մեջ ի՞նչ ա գրած, որ ըդար լաց ե՛ք ըլըմ, — ասեց տղեն:

Ասեց. — Պատմե՞նք:

Ասեց. — Պատմա՛: