Նազրի մինը թաքավորին ասեց. —Էտ տղի հետ մի ախչիկ էլ էկավ, հլա կանչա տես:
Հ'ինքն էլ ծեր թաքավոր էր, ժառանգ էլ չուներ, կանչեց էտ ախչկան, տեհավ՝ մաթալ մնաց, ձեռ ու ոտը գեննից կտրվեց:
Ասեց. — Ախչի ջա՛ն, ու՞մ ախչիկն ես:
Ասեց. — Հուրի թաքավորի:
— Էս տղին առե՞լ ես:
— Առել եմ:
— Կուս անարա՞տ ես:
Կանչեց ժողովրթին, ասեց.— Ես իմ հոժար կամքով իմ թաքավորութունը տալիս եմ էս տղին, հոժա՞ր եք:
Բիրադի գոռացին. — Հոժար ենք: — Հ՚իրա մատի մատանիքը հանեց, դրուց տղի մատը:
— Որ էս թաքավորութունը ինձ տվիր, ես էլ էս թաքավորի մատանիքն եմ բախշում քեզ, — ասեց տղեն, ու Հուրի թաքավորի մատանիքը տվուց թաքավորին:
Տղեն դառավ թաքավոր, էտ քառսուն հարամուն էլ շինեց նազիր, վազիր:
Նրանք հասան հ'իրանց մուրազին, դուք էլ հասնեք ձեր մուրազին:
Երկնքից իրեք խնձոր վե ընկավ, մինն՝ ասողին, էրկուսը՝ լսողին:
