Տղեն կնկա կուշտը չգնացած, կանչեց վարժապըտին, ասեց.— Ես էթըմ եմ Երուսաղեմ:
Վարժապետն ասեց.— Ա՜յ տղա, հըլա քեզ նոր ենք պսակե, հըլա քու կնկանդ հետ մի վախտ ապրի, եննա գնա՛ Երուսաղեմ։
Ասեց.— Չէ՛, էթըմ եմ, վարժապետ:
Ասեց.— Ա՛յ որթի, որ էթըմ ես, գնա՛ քու ախպորդ բեր դի քու տունդ՝ նոր գնա, էլի ինչքան ըլի, քու ախպերն ա, քու տունդ-տեղդ կպահպանի։
Էն էլ ասեց.— Շա՛տ լավ, ի՜նչ կըլի։
Գնաց ախպորը բերեց տուն։
Էտ օրը մարթ ու կնիկ կարթըմ ին, վարժապետը էկավ անց կացավ։ Փանջարովը թամաշ արեց, տեհավ որ լիս ա վեր էկել: Ետ դառավ ասեց.— Արժան ա՛, թող էթա մուխսի, գա։
Էքսի առավոտը էտ տղեն ճամփա ընկավ, գնաց Երուսաղեմ։
Էս հարսն ու տեքրը ըտեղ ապրեցին։ Էտ հարսը ընենց մի հարսնութուն էր անըմ էտ տեքրին, որ էլ մի՛ ասի: Իրիկուն-առավոտ տեքոր ոնները լվանըմ, գլուխը լվանըմ, տեքոր շորերը հանըմ, առավոտները գալիս շորերը հաքցնըմ, դուս գնալիս էլ խարճլըղ տալիս, որ դես ու դեն չընկնի, գողութուն չանի։
Էկավ մի վախտ էտ հարսը ըտենց իրա տեքորը պահեց, ղուլլուղ արեց։ Մի օր, էրկու օր ըտենց, տեքրը հարսի փեշը քաշեց,— բանի տեղ չդրավ, գնաց մտավ օթախը՝ քնեց։ Հարսը էլեդ իրա հարսնութունը արեց, տեքրը էլի փեշիցը քաշեց՝ էլի բանի տեղ չդրեց։
Է՜ գանք խաբարը ո՞ւմնից տանք՝ մուխսուցը։
Մուխսին գալիս ա. է՛, վե կացան, բարեկամներով գնացին մուխսու առաչը։ Ախպերն անմենքիցը առաչ գնաց: Ըտե ճամփին մի քանի տղի սարվացրեց, թե էն վախտը որ ախպերս կգա տուն, էկեք քարով տվեք, մեր շուշեքը ջարթեք: Ես էլ դուս կգամ ձեզ հ՚ուշունց կտամ:
Գնաց դա ախպոր առաչը, բարևեց, համփուրվեցին.— Է՞,— ասեց առաչի խոսքը,— ախպե՛ր, դու էլ կնիկ առա՜ր։
Ասեց.— Խի՛, ա՜յ ախպեր։
Ասեց.— Նա մի լիրփ, անզգամի մինն ա, նա ի՞նչ ա, որ դու բերեցիր մեր տունը: