— Դե որ ըտենց ա, տա՛ր։
Թաքավորի տղեն հանեց ախչկանը ֆորիցը, քաշեց թարքը՝ տարավ իրանց տուն։
Մի ժամանակ անց կացավ, վեզիրը աշկը քցեց էտ ախչկանը: Ախչիկը տեհավ, որ վեզիրը իրա հետ ուրիշ ա վարվում։
Վեզիրն ասեց. — Լավ, ա՛յ ախչի, կտենաս ես քու գլուխը ինչ կհանեմ:
Վեզիրը քշեց գնաց մտավ էտ ախչկա օթախը, տեհավ, որ ախչիկը քնած ա։ Ախչկա ջեբիցը դանակ հանեց, գնաց մտավ թաքավորի օթախը։ Ըտեղ տեհավ, որ թաքավորի տղեն ու հարսը քնած են. էրեխեն էլ օրորոցումն ա՝ մշմշալեն քնած, էրեխուն մորթեց, դանակը արնաթաթախ տարավ քցեց էն ախչկա ջեբը, ինքն էլ գնաց թեք ընկավ իրա տեղըմը մռփեց։
Առավոտը թաքավորի հարսը վե կացավ տեհավ, որ էրեխեն օրորոցի միչին մորթած ա. մոլորվեցին, գլխները կպավ։
Խաբարը տարան թաքավորին. ասին.— Թաքավո՛ր, արի, որ ըսենց բան կա։
Թաքավորն էկավ տեհավ, որ էրեխեն մորթած ա, ինքն էլ մնաց մոլորված։
Ըտեղ վեզիրն էկավ առաչ, ասեց.— Թաքավո՛ր, էտ ինչ ա էլե:
Ասեց.— Վեզի՛ր, ես յաշս քաշել եմ ըտենց բան չեմ տեհել։
Վեզիրն ասեց.— Թաքավոր, էկեք բիրադնի ջեբերքը ման էկեք, էս տանն էլ ո՞վ կա, մենք ենք էլի. ես իմ, քու հարսն ա, քու տղեն ա, մեկ էլ էն ախչիկն ա։
Թաքավորը բիրադնի ջեբերը ման էկավ, էկան ախչկա ջիբից արնոտ դանակը հանեցին։
Արնոտ դանակը որ ջիբիցը հանեցին, թաքավորն ասեց.— Ա՜յ ախչի, դու ես մորթել իմ թոռին։
Ախչիկն ասեց.— Մեղա աստծու, ես եմ արել, մեղավոր եմ, տերն եմ։
Թաքավորն ասեց.— Է՜ բալամ, էտ էլ մեր լավութունի փոխն էր, որ էն նեղութունի տեղիցը քեզ ազատեցինք, բերեցինք. վերչը մեր գլուխը քյալագ հանեցիր:
Թաքավորն ասեց.— Վեզի՛ր, վե կալեք ըտրան տարեք մի մեշի միչի բրախեք ու էկեք, ջին կուտի, ջանավար կուտի, թաքիլա մեզանից հեռանա։