Ասեց. — Լսեցի՜ք, ժողովուրթ:
Ասեցին. — Լսեցինք:
Ասեց. – Դե՛, դու էլ ղրաղ կաննի:
Նա էլ ղրաղ կաննեց:
Ասեց. – Չոբան, դու արի։
Չոբանն էկավ։
Ասեց. – Չոբան, քու ցավն ընչի՞ց ա պատահե:
Էն էլ պատմեց էլեդ իրա գլխի անցանքը:
Ասեց. – Չոբան, դրուստն ասա, էն ախչկա հետ հո ուրիշ թավուր չվարվեցիր։
Ասեց. — Չէ՛, աստված էլ գիտա, չէ՛:
Նոր ըտեղ բերեց դեղը քսեց չոբանի ջանը, չոբանը սաղացավ գնաց։
Վեզիրին էլ քսեց, վեզիրն էլ լավացավ, ասեց. — Դե դու էլ գնա։
Կանչեց իրա տեքորը, ասեց. — Արի՛:
Էկավ։ Դեղը քսեց, դա էլ լավացավ։ Որ լավացավ, ասեց. — Դե՛ մուխսի, ա՛ռ ախպորդ գնա։
Մուխսին շվարեց, ասեց. – Դու ի՞նչ իմացար թե ես մուխսի եմ։
Ասեց. – Ոնց չիմանամ, չէ՞ որ դու իմ մարթն ես. ես քու կնիկն եմ։ Արի՛ դու նստի թաքավոր, ես էլ կըլեմ թաքուհի։
Նորից ըտե օխտն օր, օխտը քշեր հարսանիք արին, առոք-փառոք պսակեցին։
Ըտրանք հասան իրանց մուրազին, դուք էլ հասնեք ձեր մուրազին։
Ասսուց իրեք խնձոր վեր ընկավ, մինն՝ ասողին, մինը՝ լսողին, մինն էլ անկաջ անողին:
