Ախչիկը տենելուն պես տեղիցը վե կացավ.— ասեց Բարո՜վ, հազար բարի ես էկել, Ոսկե քաքուլ տղա, ես քեզ ճրաքով ի ման գալի, ցերեկով քթա:
Տղեն չլսեց ախչկա խոսքը, աշխատեց հուսը կտրեց ու փախավ:
Սար ու քոլ եննուցը պոռաց.— Բռնե՛ք հա՛, բռնե՛ք:
Ախչիկը եզին ասեց.— Բռնա՛:
Ասեց.— Բռնիլ չեմ, թող էթա, օխտը տարի ա ես ըստի եմ, դմակ էր հ՚առաչինս, նա՛ էկավ, խոտը տվուց, թո՛ղ էթա, աստված հ՚իրա հետ:
Ասլանին ասեց.— Ասլան, բռնա՛:
Ասչանն էլ էլի եզի խոսքը խոսաց:
Ուռի ծառին ասեց.— Ո՛ւռի ծառ, բռնա՛:
Ասեց.— Թող էթա՛, աստված հ՚իրա հետ, էկավ էրկու հրոպպա տակիս նստեց, ասեց. «Հաստատ մնա, հովացա», դու գալիս ես, տակիս նստըմ ես, քնըմ ես, ասըմ ես. «Քոքդ չորանա՛»:
Ասեց.— Արին ու վահրը, բռնա՛ դրան:
Ասեց.– Ես արին ու վահրը չեմ, ես անմահական ջուր եմ, թող էթա՛, աստված դրա հետ:
Ասեց.– Փուշ ու տատաշ, բռնա՛, հուսս դու ես:
Ասեց.– Ես փուշ ու տատաշ չեմ․ կանաչ հ՚ափ եմ, փունջ մանիշակ եմ, էթըմ ա՝ էթա, աստված հ՚իրա հետ:
Տղեն էկավ աղվեսի կուշտը:
— Հը՛,– ասեց,– բերի՞ր:
Ասեց.– Բե՛րի:
Ասեց․– Տո՛ւր:
Հուսը տվուց հ՚իրան: Տղեն հ՚առաչ ընկավ, ետ թամաշ արուց, տեհավ աղվեսը դառել ա մի լավ ախչիկ. էն ախչիկը, որ հուսը բերել ա, նրա նման ա տալի:
Ախչիկն ասեց.— Ես էն աղվեսն եմ, տար տուր ինձ հարամբաշուն, ձին նստի գնա, ես կգամ, քեզ կհասնեմ:
Տղեն ախչկանը տարավ հարամբաշուն: Հարամբաշին տենելուն պես խելքահան էլավ, ասեց.— Գնա՛ցեք, ձին թամքեք, տվեք հ՚իրան:
Գնացին, ձին թամքեցին, տվին էտ տղին՝ գնաց:
Էտ ախչիկը հարամբաշու կշտին նստած էր, հարամբաշին
