Մերը վե կացավ ծիծ տալու, տեհավ ախչկա մատը կտրված ա, դրա հըմար էլ լաց ա ըլըմ: Ասեց. — Կա չկա մեր էս տղեն էկել ա ախչկա մատը կտրել, որ թաքավորին ասի, թե քու տան հարամին քու ախչիկն ա, որ թաքավորը էս ախչկան սըպանի. հ՚աշկը վե չի ունըմ, որ ինձ ախչիկ ունենամ:
Էկավ թաքավորը նստեց հ՚իրա տեղը, կանչեց տղին։
— Ա՜յ տղա, քշերս դու ղարավուլ քաշեցի՞ր։
— Հրաման քե, թաքավոր, գողն էլ քթել եմ։
— Ո՞վ ա:
— Իմ էս պուճուր քիրը, կես քշերին տեհա մարթագել դառավ, էկավ ձին կերավ, նետով տվի՝ ճկիթը կտրվեց, վե կալա դրի ջեբս, ետո ընկա եննուցը, տեհա էկավ, օրորոցը մտավ. Հրե՛ս ընէլ ճկիթը:
Թաքավորը զարմացավ, ասեց. — Ըտենց բա՞ն կըլի, հ՚արի էթանք տենենք։
Էկան տեհան, որ ախչկա ճկիթը կտրված ա, լալիս ա:
Մերը գոռաց, գոչաց. — Ես եմ՝ էս մի էրեխեն, ինձ սըպանա, սրան ձեռը մի տա, տղեն սուտ ա ասըմ, մախսուս ա էկել մատը կտրել։
Նազիր, վազիր էկան էրեխուն տեհան, գնացին դատ անելու։
Թաքավորն ասեց. — Նազի՛ր, վազի՛ր, կարելի՞ ա, որ մեկ ամսական էրեխան մարթագել դառնա, ձի ուտի։
Ասին. – Կարելի ա։
Տղեն հ՚առաչ էկավ, ասեց. — Որ ըտենց ա, թաքավոր, յա էտ ախչիկը պըտի սըպանես, յա ես գլուխս կառնեմ կէթամ։
— Էթում ես՝ գնա՛, ես իմ էրեխեն սըպանիլ չեմ:
Տղեն նի մտավ գոմը, հ՚իրան ձին վե կալավ, նի էլավ գնաց։
Շատ գնաց, քիչ գնաց՝ աստված էր գիտում, գնաց հասավ մի մեշի: Տեհավ մի պառավ կնիկ ցախ ա թոփ անըմ։
— Բարի՛ աջողըմ, — ասեց, – նանի՛։
— Ասսու բարին, հազար բարի: Բա էտ ո՞ւր ես էթըմ։
— Ես էլ գիտում չեմ։
֊— Դե որ ըտենց ա, հ՚արի էթանք մեր տունը ղոնաղ:
Տղեն գնաց պառավի տունը ղոնաղ, նստացրուց հաց ուտացրուց, հարց ու փորց արուց, հ՚իմացավ հ՚ամեն բան, հ՚իրիկնապահին պառավը ասեց տղին. — Ա յ տղա, հ՚արի ես քեզ տանեմ պահեմ, տենենք ինչ դուս կգա,
