Էջ:Հայկական ժողովրդական հեքիաթներ, հ. 1 (Armenian national fairy tales, vol. 1).djvu/249

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը սրբագրված է

թե չէ հ՚իրիկվան իմ մարթը Քոռ դևն ա, կգա՝ քեզ կվնասի:

Պառավը տղին տարավ, մի տեղ պահեց։

Հ՚իրիկունը մարթն էկավ, ոչխարը բերուց, համբրեց, տեղավորեց։ Էկավ նստեց, ասեց. — Ըստեղից իսանի ֆոտ ա գալի, էս ի՞նչ ֆոտ ա։

— Այ մարթ, — ասեց պառավը, — մենք իսան ենք ու կանք, ֆոտը մեզնից կգա։

— Չէ՜, կնիկ, ղարիբ իսանի ֆոտ ա գալի:

Կնիկը ծածկեց հ՚ամեն բան։

Քշերը նի մտան հ՚իրար կուշտ, պառավն ասեց Քոռ դևին. — Ա՛յ մարթ, էն տարվա տղեն որ բերել ի, մի՜տդ ա՞, որ ասում ի՝ մեռել ա՜։

— Ի՞նչ տղա, ա՛յ կնիկ։

— Էն տղեն, որ բերի, քա՛, միտդ չի՞։

— Միտս ա, ախա՛ր էն մեռավ։

— Չէ՛, չէ՛, մեռնողը իմ տղեն չէր, է՛ն քթել ի ես, իմ տղեն տվել ի իմ քվորը՝ պահել էր, հիմի բերել ա, մի տենես՝ ինչ թավուր տղա ա դառել։

— Հա՛, ըդդար լավ տղա ա դառել, որ գովում ես, մի կանչի տենենք։

— Քնած ա, թող մնա, հ՚առավոտենց կտենես:

Հ՚առավոտը լիսը բացվեց, պառավը գնաց տղին բերուց. Քոռ դևը տեհավ որ, օ՛ֆ, օ՛ֆ, օ՛ֆ, տղա՝ մի ազիզ տղա։

Ասեց. — Ո՞ւմ տղեն ես, ադա ջան։

Ասեց. – Քու տղեն եմ, ո՞ւմ տղեն եմ։

Ասեց. — Հաստա՞տ, բա հ՚արի մի թշերդ պաչեմ։

Քոռ դևը շատ հ՚ուրախացավ, խտտեց տղին, հ՚աշկերը, հ՚էրեսը պաչեց։

— Է՜, բալա ջա՛ն, ես ծերացել եմ, հ՚արի էթանք ոչխարը համբրեմ, տամ քեզ, ոտիդ մեռնեմ, դու տար արածացրու։

— Էթա՛նք։

Քոռ դևը ոչխարը համբրեց, տվուց տղին ասեց. — Էս իրեք սարը կտանես կարածացնես, համա էն դիհը տանիլ չես։

— Ընչի՞ հըմար, ափու։