Քցեց՝ էլի տարավ:
— Քցա՛ քառսունը, ղումարը ըսենց բան ա:
— Քցեց՝ էտ էլ տարավ: Ըտենց տանելով՝ քոմմա տարավ։ Կնիկը վե կացավ հ՚իրա կուլապը ու փետը առավ դարտակ տուն գնաց, ասեց. — Ախպոր որթի, հ՚էքուց էլ կգաս, իմ հ՚աշկերը դուս գա, ես քեզ ընչո՞վ պատվեցի, հ՚էքուց մի քանի կտոր բան կշինեմ, կգաս, ըստեղ հաց կուտենք։
Տղեն կնկա ոչխարն էլ քշե՛ց գնաց տուն: – Քոռ դևը տեհավ, որ էրկու հ՚իրա ոչխարի զդար տղեն քշում բերում ա։
— Ա՛յ տղա՜, էտ ի՞նչ ոչխար ա,— ասեց Քոռ դևը:
— Ափու ջան, ասեց տղեն, — ոչխարը զոռեց էն դիհը, խամ տղա ի, կարացի ոչ հ՚առաչը առնեմ, գնացի տեհա, որ քու քիրը մի չինարի ծառի տակ նստած ա, ասեց. «Հ՚արի ղումար հաղանք», ես էլ հաղացի, էս ոչխարը տարա։
— Է՛լ տանես ո՛չ, ղատեդ տանեմ, էլ չտանես իմ հ՚աշկր քոռացնողը դա ա, մի խաթա կբերի քու գլխին՝ իմ տունը կքանդվի։
— Էլ տանիլ չե՛մ։
Հոքիրը գնաց տուն, հ՚ամեն բան աղվով սարքեց, որ ուտողը հազար կտոր ըլի, ինչ ա՝ հ՚առավոտը էն տղին ուտացնի, որ էտ՝ տղեն պատռի, հ՚ինքը ոչխարը քշի բերի հ՚իրա տունը։
Հ՚աոավոտը բոդնոցի մեչը սարքեց ու վե կալավ գնաց դրուց ախպրի գլխին, հ՚ինքն էլ կշտին նստեց։
Քշերը քնահարամ էր մնացել, քունը հ՚աշկերը կոխել էր, մին՝ բաց էր անըմ, մին խփըմ։ Մըն էլ տեհավ, տղեն էկավ։
— Ա՛յ տղա, – ասեց, — քեզ ինչ էլավ ըդար չախ։
— Դե՛, հոքիր, անջախ, ճամփեն երկար էր։ Հոքիր ջան, ես գիտեմ, դու քնահարամ կըլես, ես էլ նոր հաց կերա. վե կաց, գլուխդ դիր ծնկանս, մի քիչ քնի, ետո վե կկենաս՝ հաց կուտենք։
Քնահարամ կնի՜կ, դնելուն պես խռմփաց, սար ու ձոր խռմփոցը բռնեց։ Տղեն կուլաբը ծալեց, դրուց գլխի տակ, ծունկը հանեց, հ՚ինքը վե կացավ, նի էլավ չինարին. բուն ծերի ճուղքը կռացրուց, բերուց հոքոր եռսուն հուսը դրա ճղքերիցը կապեց, դաֆիլ որ ճուղքը բաց թողուց, հոքին մարեց, ճուղքը կնկան առավ բանցրացավ: Կնիկը ձենը քցեց, սար ու ձոր լացացրեց։ Շունը էկավ ոտով տվուց՝ բոթնոցը շուռ տվուց ջրի մեչ։
Տղեն հ՚իրիկունը ոչխարը քշեց, գնաց տուն։