չթողուց, որ բաց անի: Առ հա՛ մի սիլլա դռնապանի բերնին. — Շո՛ւն-շան որթի, թողըմ չե՛ս իմ հոր կարողութունը ես տենե՜մ, — քացով տվուց՝ դուռը բաց արուց: Տեհավ մի հատ պատկեր կա՝ էնքան սիրուն, որ տղի խելքը գնաց, վեր ընկավ: Խաբարը գնաց հորն ու մորը: Վազեցին էկան, ջուր բերին, ածեցին գլխին, օյանմիշ էլավ[1]:
Ասեցին. — Այ տղա, խի՞ ըտենց էլար։
Ասեց. — Մեռնեմ՝ սրա կշտին, ապրեմ՝ սրա կշտին, ի՞նչ ուզըմ ա ըլի՝ ես պըտի էթամ, դրան բերեմ:
Ջեյրան-օղլին էկավ, տեհավ տղի գլխին թոփ են էլել, ասեց. — Էտ ի՜նչ բան ա։
Ասեցին. – Տղեն քառսուն հուսատեր ախչկա պատկերը տեհել ա, ասըմ ա՝ էթալ պտեմ բերեմ։
— Էտ քու բանը չի, ես կէթամ կբերեմ, — ասաց Ջեյրան-օղլին:
Թաքավորի տղեն վե կացավ, սիլլով տվուց Ջեյրան–օղլուն, թե՝ էտ ի՞նչ ես ասըմ։
Ջեյրան-օղլին վե կացավ ձեռը քցեց տղին, բանցրացրուց, ասեց. — Ո՞նց ես՝ տամ քարովը, քարի հետ հավասարվես։
Թաքավորը ասեց. — Ւ՞նչ ես անըմ, ա՛յ տղա, քու ախպերն ա ախար։
Հ՚առավոտը վե կացան, հ՚իրար հետ ձիանը նի էլան, գնացին:
Թաքավորի տղեն ասեց. — Ես զուր խի՞ տվի սիլլով Ջեյրան-օղլուն. տղա ա, կտանեմ հետս, ձիս կջրի, ինձ հըմար հաց կըշինի, կուտեմ։
Գնացին, գնացին, շատն ու քիչը աստված գիտի, ճամփին Ջեյրան-օղլին ասեց. — Կէթանք մի դևի կպատահենք, որ տենաս՝ վախենաս ոչ։
Տղեն ասեց. — Խի՞ պըտի վախենամ, մարթը դևից վախենա՞:
Գնացին, սարը նի էլան, տեհան մի ջանավար փոնչալով գալիս ա. հենց որ տեհավ թաքավորի տղեն, վախից պռոշը ճղվեց, արինը՝ շռռալով թափվեց։
— Հը՛, ա՜յ տղա, ի՞նչ բանի ես, — ասեց Ջեյրան-օղլին:
— Էս ի՞նչ դժար էր։
- ↑ Ուշքն էկավ գլուխը, (ծանոթ. բանահավաքի):
