Էջ:Հայկական ժողովրդական հեքիաթներ, հ. 1 (Armenian national fairy tales, vol. 1).djvu/285

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը սրբագրված է

մի ձեռք շոր կառնես քեզ հըմար, որ թաքավորի լայեղ ըլի։ — Ասըմ ա տղեն ու դուս ա գալի ըտեղան, էթըմ հասնըմ գյամուն, դուռը ծեծըմ ա, գյամչին դուռը բաց ա անըմ. — Բարի իրիկուն, — ասըմ ա գյամչուն:

— Ասսո՛ւ բարին, հազար բարի։

Գյամչին ասըմ ա. — Թաքավորի տղա, ասա տենանք, ինչ կար, ի՜նչ չկար քաղաքըմը:

— Է, ի՜նչ ասեմ, գյամչի, ինչ ասես կա, էքուց մի լավ խաբար կբերեմ,— ասըմ ա ու քշերը ըտեղ քնըմ:

Առավոտը լիսանըմ ա, տղեն վեր ա կենըմ, էլի էթըմ քաղաքը, դուզ պառավի տունը։

Ասըմ ա. — Բարով քեզ, ա՛յ նանի։

— Հազար բարի էկա՜ր, ջանի:

Ասըմ ա. — Նանի ջան, շորերը առել, հազրե՞լ ես։

Ասըմ ա. — Առել եմ, որթի ջան։

— Դե բե, — ասըմ ա, — հաքի, տենանք։

Նանը շորերը բերըմ ա, հաքնըմ ա։

— Է՜ֆ, — ասըմ ա, — նանի ջան, ի՛նչ լավ սազըմ ա, դառար վազրի կնիկ, կասես՝ օխտն օր իմ մերն ըլես։ — Ասըմ ա. — Նանի, գիտաս ինչ կա՞։

Ասըմ ա. — Ի՞նչ կա, որթի ջան։

— Պըտես էթալ Գյուլինան-Բանովշին ուզիլ ինձ։

Ասըմ ա. — Ա՛յ որթի, ես ո՞նց էթամ էնտեղ, թաքավորը ինձ ախչի՞կ կտա։

Ասըմ ա. — Կտա, բան չի ասիլ, — հանըմ ա մի բուռ ոսկի տալիս ա, ասըմ ա, — Գնա։

Պառավը ոսկին առնըմ ա, ուրախանըմ, ասըմ ա. — Որ ասըմ ես, որթի, կէթամ։

Պառավը ընկնըմ ա ճամփեն, էթըմ, հասնըմ թաքավորի դուռը, խնամաքարին նստըմ ա։

Նրանց ծառեն դուս ա գալի. — Հը՛, — ասըմ ա, — ի՞նչ կնիկ ես, ըտե նստել ես:

Ասըմ ա. — Էկել եմ թաքավորի ախչիկը ուզեմ իմ տղին։

Ասըմ ա. – Շատ լավ, էթամ թաքավորին իմաց տամ։

Ծառեն էթըմ ա թաքավորի կուշտը, թաքավորին գլուխ ա տալի, կաննըմ: