Jump to content

Էջ:Հայկական ժողովրդական հեքիաթներ, հ. 1 (Armenian national fairy tales, vol. 1).djvu/293

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը սրբագրված է

Ասեց. — Բա էս տղեն քու ի՞նչն ա, որ ինձ բերուց։

Թաքավորն ասեց. — Էդ էլ իմ սանիկի հընգերն ա։

Ասեց. — Որ քու սանիկի հընգերն էր, խի՞ էր սրան մորթըմ, կոխըմ չընրլըլի տակը, որ ես ու իմ ղարավաշն ենք գնացել, հանել, լավացրել բերել ըստեղ:

Թաքավորն ասեց. — Սանիկ, ըտե՞նց ես արել։

Ասեց. — Չէ՛, թաքավոր, ես ըտենց չեմ արել։

Գյուլինան-Բանովշեն ասեց. — Այ տղա, դեհ դու ասա, քու գլխիդ ի՞նչ ա հաղացել։

Հայի Դավիթը գլխանց պատմեց, թե ոնց խափեց իրեն, բազմանդը առավ ձեռիցը, եննա էլ տարավ սըպանեց. Գյուլինան-Բանովշեն էկավ հանեց սաղացրեց:

Թաքավորը ասեց. — Այ տղա, ըտե՞նց ա։

Ասեց. — Ըտենց ա։

— Դե, — ասեց, — ջամիաթ, ի՞նչ անենք սրան։

Ասեցին. — Թաքավոր, կտոր-կտոր արեք։

Թաքավորը կանչեց. — Ջանլա՛թ։

Ջանլաթը էկավ էդ ջհըդի տղին դրեց տախտակի վրին, կոտորեց, մեծ թիքեն թողեց հ՛անգաջը:

Եննա, նորից օխտն օր, օխտը քշեր հարսանիք արին, Գյուլինան-Բանովշին պսակեցին Դավթի հետ, դրին թաքավոր։

Նրանք հասան իրենց մուրազին, դուք էլ հասնեք ձեր մուրազին։