Ավչու տղեն ասըմ ա. — Ա՛յ մարթ, քու փորը կպատռի։
Ասըմ ա. — Ինչի՞ ես զարմանըմ. հունարը Ավչու տղինն ա:
— Ի՞նչ ա արել, — ասըմ ա, — Ավչու տղեն։
Ասեց. — Ավչու տղեն բերուց Շամ-չրաղը, բերուց ֆլի օսկոռը, բերուց դրախտական ծառը։
Ասեց. — Ես եմ Ավչու տղեն:
— Որ ըտենց ա, — ասեց, — ես քու ախպերն եմ, — իրեք չըլենք, չորս ըլենք, ես պըտի գամ քու հետ:
Ընկան ճամփա, գնացին։ Երկար գնացին, մի սարի դոշի մտիկ տվին, որ մի չոբան բլուլ ա ածըմ, էտ ոչխարը թև են բռնե հաղըմ են, չեն արածըմ։
Ավչու տղեն ասեց. — Ա՜յ մարթ, — ասեց, — էտ էլ շատ հունար ա։
Պատասխանեց չոբանը. — Հունար, հունար Ավչու տղինն ա, որ գնաց բերուց Շամ-չրաղը, բերուց ֆլի օսկոռը, բերուց դրախտական ծառը։
Ավչու տղեն ասեց. — Էտ ես եմ։
— Որ դու ես, — ասեց չոբանը, — ես էլ եմ քու ախպերը, չորս չըլենք, հինգ ըլենք։
Էլան ախպեր, գնացին. շատ գնացին, քիչ գնացին, աստված՝ գիտի, գնացին տեհան մի մարթ գլխի վրին ցից էլած։
Ավչու տղեն ասեց. — Ախպեր, ընչի՞ ես գլխիդ վրին ցից ըլել։
— Ես, – ասեց, — հ՚անգաջ եմ անըմ, որտեղ խոսան՝ ես իմանամ։ Ես ձեր ճամփեն ի պահում, որ ես էլ ձեր հետ ախպերանամ։ Հինգ չըլենք, վեց ըլենք։
Վեց ախպերը ընկան ճամփեն, գնացին։ Գնացին, չոբանը ասեց Ավչու տղին. — Ի՛նչ ա քու մուրազը։
Ասեց. — Իմ մուրազը՝ թաքավորի ախչիկը բերեք ինձ հըմար։
— Լա՛վ, — ասին հինգ ախպերը, գնացին։
Գնացին հասան թաքավորի քաղաքը, խնամաքարին նստեցին։ Խաբար արին թաքավորին, որ քու ախչիկը ուզող ա էկել։ Թաքավորը շատ ընդունեց դրանց, մաքուր օթախ շանց տվուց. գնացին, նստեցին, սպասեցին թե ինչ ա ըլնելու։
Թաքավորը ճաշ պատրաստեց դրանց հըմար։ Որ հացը կերան պրծան, նստած վեցով զրից ին անըմ. էտ գլխի տնկվողը գլխի վրին տնկվեց, ասեց. — Տենամ ի՞նչ ա խոսըմ թաքավորը։
