Մուկն ու ղուշը հ՚ընգերացան իրար հետ, թե. — Ինչ գործ անենք, որ մեզ օքտակար ըլնի։ Դրանք թե. — Ռընչպարութունը լավ ա, ցորեն ցանենք։
Ցորեն ցանեցին, հնձեցին, կալսեցին, բերին որ կալը քամելուց եննա կես անեն։
Մուկն ասեց. — Ամեն մարթ իրա բերնովը վեր՚նի։
Ղուշն ասեց. — Դու նեղութին մի քաշի, ես կտցով կես կանեմ։
Կես անելու վախտը մի հատիկ ավելացավ։
Ղուշն ասեց. — Կհասնի ինձ:
Մուկն ասեց. — Կհասնի ինձ։
Կռվեցին ըտեղ, գնացին տանուտերին գանգատ։
Տանուտերն ասեց.— Կհասնի ղշին, նա իրա բերնովը կես ա արել։
Մուկն ասեց. — Չէ՛, ես վարել եմ, ցանել եմ, կհասնի ինձ։
Գնացին գանգատ գլավուն. գլավինն էլ ասեց, թե կհասնի ղշին։
Մուկը էլի նազ ու տուզ արեց, գլավինն ասեց ղշին. — Կուլ տուր էտ հատիկը։
Ղուշը կու տվեց։
Մուկն ասեց. — Լավ, քեզ՝ քեզ, էլ խի՞ ենք կռվըմ, էթանք մեր տունը, էս քշեր ղոնաղ ի՚լ, օխտ-ութ ամիս իրար հետ աշխատանք ենք արել, հ՚առավոտը տերը քեզ հետ։ Թե չգնանք, հարևանները կբամբասեն, թե մի հատըկի հըմար իրարից էնքան նեղացան, որ վերչի օրն էլ իրար հետ չանցկացրին։
