Հերը բերեց մի հատ մում կպցրեց հուրի–փարըքանց ճուխկը-դրուստ փարիքն էկան, համա սաղ սուր ու թրով էկան:
— Հը՜,— ասին,— թաքավոր, էս հրոպպին քու հոքին պըտի առնենք,
— Լա՛վ,— ասեց,— սպասեք մի քիչ, էլի ֆոքիս առեք:
Եննա կպցրեց արաբներինը։ Է՜հ, արաբներն էլ էկան, ամա ինչ գալ, էտ թավուր գալուն դուշմանս էլ ռաստ չգա. սրանք հուրի-փարըքանցից դհա բեթար սրերով էկան:
— Հը՜,— ասին,— թաքավոր, էս հադաղը քեզ պըտի թիքա–թիքա անենք։
— Լավ,— ասեց,— սպասեք մի քիչ, մի մարթ ունեմ տենալու՝ տենամ, նոր էլեդ սըպանըմ եք՝ սըպանեք։
Մարթ ղրկեց՝ Չոփչին էկավ. Չոփչին գալուն պես՝ բիրադինն էլ դառան դբբա Չոփչին, ասին.— Ա՛յ, մեր տեր, ի՞նչ անենք, քանդենք, թե շինե՞նք։
Ասեց.— Ո՛չ քանդեք, ո՛չ շինեք։
Չոփչին ըտե մումը պոկեց, բիրադի էլ քաշվեցին։
Նոր թաքավորն ըտի խնթրեց Չոփչուն, որ նա իրա ձեռովը կպցնի, ուզըմ էր տենար, թե հըմի ո՞նց կգան։
Կպցրեց՝ հուրի-փարիքն էկան, էն սարքովը, ընչով որ գալիս ին։ Եննա կպցրեց, սուփրեն բաց էլավ. կպցրեց՝ արաբներն էկան անսուր ու թուր ընդե կաննեցին։
Նոր ըտե թաքավորն ասեց.— Ո՜րթի,–ասեց,– էս գոնուջ հաստատ տվի քեզ, ըստուց ետը դու իմ հալալ ժառանգն ես, աստված իմ թաքավորութունն էլ քեզ բաշխի, իմ ախչիկն էլ, էն շամադանն էլ։
Թաքավորն էր՝ տեղիցը վեր էկավ, Չոփչուն նստացրեց իրա տեղը թաքավոր։
Ըստոնք հասան իրանց մուրազին, դուք էլ հասնեք ձեր մուրազին:
Ասսուց իրեք խնձոր վեր ընկավ, մինն՝ ասողին, մինը՝ լսողին, մինն էլ՝ անգաջ դնողին:
